Inhoud
- Wijzig eiwitten voor voedsel
- Behandeling van huiden
- Historisch gebruik in de geneeskunde
- Wetenschappelijke onderzoeken
Pepsine is een spijsverteringsenzym - specifiek een protease - dat in de maag wordt geproduceerd. Enzymen zijn chemicaliën, meestal eiwitten, die biochemische reacties katalyseren. Pepsine vormt zich in de zure omgeving, nadat het cellen verlaat, of de maag zelf zou worden aangevallen.
Pepsine afkomstig van varkens is verkrijgbaar als een commercieel product. Verschillende industriële toepassingen maken gebruik van de sterke biochemische spijsvertering van pepsine.
Wijzig eiwitten voor voedsel
Pepsine splitst eiwitten in in water oplosbare fragmenten die peptonen worden genoemd. Hoewel dit gewoonlijk voorkomt in de maag, kan het op commerciële basis worden gedupliceerd in een groot reactievat. Gedeeltelijke vertering door pepsine kan worden gebruikt in voedseltoepassingen, bijvoorbeeld bij de verwerking van soja-eiwit en gelatine. Pepsin is gebruikt als vervanging voor rennin bij de productie van bepaalde kazen.
Behandeling van huiden
Pepsine wordt door de leerindustrie gebruikt om ongewenste sporen van overblijvend weefsel, zoals haar en vet, te verwijderen uit gedeeltelijk verwerkte huiden. Deze enzymatische behandeling wordt de huiden 'ingeklemd' genoemd. Het proces verwelt en verzacht ook de huiden, waardoor de leerkwaliteit verbetert.
Historisch gebruik in de geneeskunde
Pepsin werd gecombineerd met senna om een populair laxeermiddel te maken, Siroop Pepsin, voor het eerst bedacht in de jaren 1800. Gedurende vele jaren heeft de Pepsin Syrup Company (later gekocht door Sterling Drugs) het product verkocht. Een andere formulering die pepsine voor medicinale doeleinden gebruikt, was de Pepsin Bitters van Dr. Pepper. (Dit is niet hetzelfde als de formule voor de populaire koolzuurhoudende drank Dr Pepper.)
Wetenschappelijke onderzoeken
Pepsine wordt gebruikt om antilichamen te splitsen in "functionele antigeenbindende fragmenten" (Fab's) voor biologisch en medisch onderzoek en praktische toepassingen, waarbij het wenselijk is om geen volledige antilichamen te gebruiken. Deze verwerking vermindert de neiging van antilichamen om te interageren met immuuncellen en niet-specifieke binding aan te gaan. Hierdoor kunnen de antilichamen gemakkelijker worden bestudeerd. Het proces wordt nog steeds onderzocht.