Inhoud
- Een speelloze blauwe wereld
- Een kern van drijvende diamanten
- Uraniaanse manen
- De oppervlakken van Titania en Miranda
Uranus, de zevende planeet in het zonnestelsel, is de buurman van Saturnus, maar het heeft niet hetzelfde niveau van aandacht getrokken als de planeet met het gigantische ringsysteem. Slechts één ruimtevaartuig - Voyager 2 - heeft zich dichtbij genoeg gewaagd om close-upfoto's te maken. Het registreerde geen geologische activiteit op Uranus zelf omdat de ijsreus geen solide oppervlak heeft. Drie van de rotsachtige manen van Uranus vertonen echter tekenen van activiteit.
Een speelloze blauwe wereld
Van veraf vertoont het oppervlak van Uranus geen onderscheidende kenmerken, behalve de hemelsblauwe kleur, en van dichtbij is het gebrek aan oppervlakkenmerken nog opvallender. De blauwe kleur is afkomstig van methaan- en waterijswolken in de bovenste atmosfeer. Onder de wolken is een waterstof-heliumatmosfeer die zich uitstrekt tot de ijzige kern.De kern omvat 80 procent van de planetenmassa, maar strekt zich slechts uit tot 20 procent van de straal. Uranus heeft een zwak magnetisch veld en staat onder een hoek van 60 graden ten opzichte van zijn polen. De poolas ligt vreemd genoeg in ongeveer hetzelfde vlak als de baan van de planeten.
Een kern van drijvende diamanten
Uranus sterk gecompenseerd magnetisch veld laat wetenschappers geloven dat het een vloeibare kern heeft en geen solide kern, zoals die van Saturnus of Jupiter. Het gekantelde magnetische veld is een kenmerk dat Uranus deelt met Neptunus, en het kan een gevolg zijn van de koude temperaturen op de afstanden die de planeten omcirkelen. In feite is de vloeistof die rondslingert in de kernen van deze twee planeten mogelijk geen water, methaan of enig ander bestanddeel van hun atmosfeer. Het kan koolstof zijn en een wervelende, onder druk staande soep vormen waarin diamanteilanden drijven, een van de vaste vormen van koolstof.
Uraniaanse manen
Uranus heeft misschien geen geologische activiteit voor wetenschappers om te bestuderen, maar sommige van zijn manen wel. Voor zover astronomen weten in 2014, heeft Uranus 27 manen, en vijf van hen zijn groot genoeg om met telescopen op aarde te zijn ontdekt. De andere 22 werden ontdekt door Voyager en de Hubble Space Telescope. Oberon, de buitenste van de vijf grootste manen, is oud en zwaar kraterachtig, net als Umbriel, de middelste van deze manen. Titania, de grootste maan, Miranda, de binnenste en Ariel vertonen allemaal tekenen van geologische activiteit.
De oppervlakken van Titania en Miranda
Ariel heeft het gladste oppervlak van een van de manen en de kraters met een relatief kleine diameter geven de waarschijnlijkheid aan van botsingen met objecten met lage snelheid die grotere kraters vernietigden. Deze maan vertoont tekenen van de gladmakende effecten van stromen van ijsachtige materialen en valleien en richels veroorzaakt door beweging rond breuklijnen. Het oppervlak van Miranda is een lappendeken van geologische kenmerken met een uiterlijk als geen ander in het zonnestelsel. Het vertoont tekenen van een mengsel van oudere en jongere oppervlakken, veroorzaakt door een verrassend hoge mate van tektonische activiteit. Getijdekrachten gegenereerd door de nabijheid van de maan tot Uranus hebben mogelijk de warmte gegenereerd die nodig is voor deze activiteit.