Inhoud
Atomen zijn de fundamentele bouwstenen van alle materie. Atomen bestaan uit een dichte, positief geladen kern die protonen en neutronen bevat. Negatief geladen elektronen cirkelen rond de kern. Alle atomen van een bepaald element hebben hetzelfde aantal protonen, bekend als het atoomnummer. Er zijn twee algemene processen waardoor een atoom protonen kan verliezen. Omdat een element wordt gedefinieerd door het aantal protonen in zijn atomen, wordt het een ander element wanneer een atoom protonen verliest.
Radioactief verval
Fotolia.com "> ••• radioactief beeld door red2000 van Fotolia.comEen manier waarop een atoom protonen verliest, is via radioactief verval, dat optreedt wanneer een atoom een instabiele kern heeft. De stabiliteit van een kern hangt af van de verhouding van protonen tot neutronen. Voor kleinere elementen zoals koolstof en zuurstof is het aantal protonen ongeveer gelijk aan het aantal neutronen en zijn de kernen stabiel. Voor zwaardere elementen zoals uranium en plutonium zijn er veel meer neutronen dan protonen en de kernen van die elementen zijn uiterst onstabiel. In feite zijn alle elementen met meer dan 83 protonen onstabiel. De drie soorten radioactief verval staan bekend als alfa, bèta en gamma.
Alpha Verval
Alfa-verval is de enige manier waarop een atoom spontaan protonen verliest. Een alfadeeltje bestaat uit twee protonen en twee neutronen. Het is in wezen de kern van een heliumatoom. Nadat een atoom een alfa-emissie heeft ondergaan, heeft het twee minder protonen en wordt het een atoom van een ander element. Een dergelijk proces is wanneer een Uranium-238-atoom een alfadeeltje uitwerpt en het resulterende atoom dan Thorium-234 is. Alfa-verval zal blijven optreden totdat een atoom met een stabiele kern ontstaat. Alfadeeltjes zijn relatief groot en worden snel opgenomen. Daarom reizen ze niet ver door de lucht en zijn ze niet zo gevaarlijk als de andere soorten radioactief verval.
Nucleaire splijting
Het andere proces waarbij een atoom protonen kan verliezen staat bekend als kernsplijting. Bij kernsplijting wordt een apparaat gebruikt om neutronen naar de kern van een atoom te versnellen. De botsing van de neutronen met het atoom zorgt ervoor dat de kern van het atoom in fragmenten uiteenvalt. Elk fragment is ongeveer de helft van de massa van het oorspronkelijke atoom.
Bij elkaar opgeteld is de som van de fragmentmassa's echter niet gelijk aan de massa van het oorspronkelijke atoom. Dit komt omdat verschillende neutronen meestal worden uitgestoten als de atoomfragmenten en een deel van de massa wordt omgezet in energie. In feite genereert een kleine hoeveelheid materie een enorme hoeveelheid energie.
Toepassingen van Fission
Een veel voorkomende toepassing voor kernsplijting is het opwekken van kernenergie. In een kerncentrale wordt energie uit splijting gebruikt om water te verwarmen, waardoor stoom ontstaat om een turbine te draaien en elektriciteit op te wekken. Ongeveer 20 procent van de elektriciteit in de Verenigde Staten is afkomstig van kerncentrales.
Een andere toepassing van kernsplijting is het maken van kernwapens. In een kernwapen wordt een triggerapparaat gebruikt om splijting te initiëren. De ene fragmentatie leidt tot de andere, resulterend in een kettingreactie die een enorme hoeveelheid destructieve energie afgeeft.
overwegingen
De enige twee manieren waarop atomen protonen verliezen is via radioactief verval en kernsplijting. Beide processen zullen alleen voorkomen in atomen die onstabiele kernen hebben. Het is bekend dat radioactief van nature en spontaan voorkomt. Volgens J. Marvin Herndon is er ook bewijs dat suggereert dat kernsplijting van nature voorkomt in de aardmantel en kern, niet alleen in door de mens gemaakte apparaten zoals kernbommen of kerncentralereactoren.