Wat zijn de belangrijkste functionele kenmerken van alle organismen?

Inhoud

• Kenmerken van levende dingen
• The Molecules of Life
• De oorsprong van het leven op aarde
• Organisatie
• Reactie op stimuli
• weergave
• Aanpassing
• Groei en ontwikkeling
• Regulatie
• homeostase
• Metabolisme

Wat betekent het om te leven? Afgezien van alledaagse filosofische observaties zoals 'een kans om bij te dragen aan de samenleving', kunnen de meeste antwoorden de volgende vormen aannemen:

Hoewel dit op zijn best vage wetenschappelijke reacties lijken, weerspiegelen ze in feite de wetenschappelijke definitie van het leven op cellulair niveau. In een wereld die nu vol staat met machines die de acties van mensen en andere flora kunnen nabootsen en die soms de menselijke output aanzienlijk overtreffen, is het belangrijk om de vraag te onderzoeken: "Wat zijn de eigenschappen van het leven?"

Kenmerken van levende dingen

Verschillende boeken en online bronnen bieden enigszins verschillende criteria voor welke eigenschappen de functionele kenmerken van levende wezens vormen. Beschouw voor de huidige doeleinden de volgende lijst met attributen als volledig representatief voor een levend organisme:

Deze zullen elk afzonderlijk worden onderzocht na een korte verhandeling over hoe het leven, wat het ook mag zijn, waarschijnlijk zijn oorsprong op aarde heeft gekregen en de belangrijkste chemische ingrediënten van levende wezens.

The Molecules of Life

Alle levende dingen bestaan ​​uit ten minste één cel. Terwijl prokaryotische organismen, waaronder die in de Bacteriën- en Archaea-classificatiedomeinen, bijna allemaal eencellig zijn, hebben die in het Eukaryota-domein, dat planten, dieren en schimmels omvat, doorgaans triljoenen individuele cellen.

Hoewel cellen zelf microscopisch zijn, bestaat zelfs de meest basale cel uit een groot aantal moleculen die veel kleiner zijn. Meer dan driekwart van de massa levende wezens bestaat uit water, ionen en verschillende kleine organische (d.w.z. bevattende koolstof) moleculen zoals suikers, vitamines en vetzuren. Ionen zijn atomen die een elektrische lading dragen, zoals chloor (Cl^-) of calcium (Ca²⁺).

De resterende een vierde van levende massa, of biomassa, bestaat uit macromoleculen, of grote moleculen gemaakt van kleine herhalende eenheden. Onder deze zijn eiwitten, die de meeste van uw interne organen vormen en bestaan ​​uit polymeren, of ketens, van aminozuren; polysachariden, zoals glycogeen (een polymeer van de eenvoudige suiker glucose); en het nucleïnezuur deoxyribonucleïnezuur (DNA).

Kleinere moleculen worden meestal in een cel geplaatst op basis van wat cellen nodig hebben. De cel moet echter macromoleculen produceren.

De oorsprong van het leven op aarde

Hoe het leven is ontstaan, is een fascinerende vraag voor wetenschappers, en niet alleen om een ​​prachtig kosmisch mysterie op te lossen. Als wetenschappers met zekerheid kunnen bepalen hoe het leven op aarde voor het eerst in gang is gezet, kunnen ze misschien gemakkelijker voorspellen welke vreemde werelden, indien aanwezig, waarschijnlijk ook een vorm van leven zullen herbergen.

Wetenschappers weten wel dat ongeveer 3,5 miljard jaar geleden, slechts een miljard of zo jaar nadat de aarde voor het eerst samenvloeide tot een planeet, prokaryotische organismen bestonden, en dat ze, net als de organismen van vandaag, waarschijnlijk DNA als genetisch materiaal gebruikten.

Het is ook bekend dat RNA, een ander nucleïnezuur, in enige vorm DNA van vóór de datum heeft. Dit komt omdat RNA, naast het opslaan van informatie die wordt gecodeerd door DNA, ook bepaalde biochemische reacties kan katalyseren of versnellen. Het is ook enkelstrengig en iets eenvoudiger dan DNA.

Wetenschappers zijn in staat om veel van deze dingen te bepalen door te kijken naar de overeenkomsten op moleculair niveau tussen organismen die schijnbaar weinig gemeen hebben. Vooruitgang in technologie vanaf het laatste deel van de 20e eeuw heeft de toolkit voor wetenschappen enorm uitgebreid en biedt hoop dat dit weliswaar moeilijke mysterie ooit definitief kan worden opgelost.

Organisatie

Alle levende dingen laten zien organisatieof bestel. Dit betekent in wezen dat wanneer je goed kijkt naar alles wat leeft, het is georganiseerd op een manier die hoogst onwaarschijnlijk is in niet-levende dingen, zoals de zorgvuldige verdeling van celinhoud om "zelfbeschadiging" te voorkomen en de efficiënte beweging van kritische moleculen.

Zelfs de eenvoudigste eencellige organismen bevatten DNA, een celmembraan en ribosomen, die allemaal prachtig zijn georganiseerd en ontworpen om specifieke vitale taken uit te voeren. Hier vormen atomen moleculen en moleculen vormen structuren die zich op een fysieke en functionele manier onderscheiden van hun omgeving.

Reactie op stimuli

Individuele cellen reageren op veranderingen in hun intern omgeving op voorspelbare manieren. Wanneer een macromolecuul zoals glycogeen bijvoorbeeld schaars is in uw systeem dankzij een lange fietstocht die u zojuist hebt voltooid, zullen uw cellen er meer van maken door moleculen (glucose en enzymen) te aggregeren die nodig zijn voor glycogeensynthese.

Op macroniveau zijn enkele reacties hierop stimuli in de extern omgeving is duidelijk. Een plant groeit in de richting van een consistente lichtbron; je gaat naar een kant om te voorkomen dat je in een plas stapt als je hersenen je vertellen dat het er is.

weergave

Het vermogen om reproduceren is een van de meest hardnekkige kenmerken van levende wezens. De bacteriekolonies die op het bederfelijke voedsel in een koelkast groeien, vertegenwoordigen de reproductie van micro-organismen.

Alle organismen reproduceren identieke (prokaryoten) of zeer vergelijkbare (eukaryoten) kopieën van zichzelf dankzij hun DNA. Bacteriën kunnen zich alleen aseksueel voortplanten, wat betekent dat ze eenvoudig in tweeën worden gesplitst om identieke dochtercellen op te leveren. Mensen, dieren en zelfs planten planten zich seksueel voort, wat zorgt voor genetische diversiteit van de soort en dus een grotere kans op overleving van de soort.

Aanpassing

Zonder de mogelijkheid om zich aanpassen door veranderende omgevingscondities, zoals temperatuurverschuivingen, zouden organismen niet in staat zijn om de conditie te behouden die nodig is om te overleven. Hoe meer een organisme zich kan aanpassen, hoe groter de kans dat het lang genoeg zal overleven om zich voort te planten.

Het is belangrijk op te merken dat "fitness" soortspecifiek is. Sommige archaebacteriën leven bijvoorbeeld in bijna kokend hete ventilatieopeningen die de meeste andere levende wezens snel zouden doden.

Groei en ontwikkeling

Groei, de manier waarop organismen groter en meer verschillend van uiterlijk worden naarmate ze volwassen worden en metabolische activiteiten ontplooien, wordt in grote mate bepaald door de informatie die in hun DNA is gecodeerd.

Deze informatie kan echter verschillende resultaten opleveren in verschillende omgevingen en de cellulaire machines van het organisme "beslissen" welke eiwitproducten in grotere of kleinere hoeveelheden moeten worden gemaakt.

Regulatie

Regulatie kan worden gezien als de coördinatie van andere processen die indicatief zijn voor het leven, zoals metabolisme en homeostase.

U kunt bijvoorbeeld de hoeveelheid lucht regelen die in uw longen komt door sneller te ademen wanneer u traint, en wanneer u ongewoon hongerig bent, kunt u meer eten om de uitgaven van ongewoon hoge hoeveelheden energie te compenseren.

homeostase

homeostase kan worden gezien als een meer rigide vorm van regulering, met de acceptabele grenzen van "hoog" en "laag" voor een gegeven chemische toestand die dichter bij elkaar liggen.

Voorbeelden zijn pH (het zuurgehalte in een cel), temperatuur en de verhouding van belangrijke moleculen tot elkaar, zoals zuurstof en koolstofdioxide.

Dit onderhoud van een "stabiele toestand", of heel dichtbij, is onmisbaar voor levende wezens.

Metabolisme

Metabolisme is misschien wel de meest opvallende eigenschap van moment tot moment van het leven die je waarschijnlijk dagelijks zult waarnemen. Alle cellen hebben het vermogen om een ​​molecuul genaamd ATP of adenosinetrifosfaat te synthetiseren, dat wordt gebruikt om processen in de cel aan te sturen, zoals reproductie van DNA en eiwitsynthese.

Dit wordt mogelijk gemaakt omdat levende wezens de energie in de bindingen van koolstofhoudende moleculen, met name glucose en vetzuren, kunnen gebruiken om ATP samen te stellen, meestal door een fosfaatgroep toe te voegen aan adenosinedifosfaat (ADP).

Moleculen afbreken (katabolisme) voor energie is echter slechts één aspect van het metabolisme. Het bouwen van grotere moleculen uit kleinere, die de groei weerspiegelt, is het anabole kant van het metabolisme.