Inhoud
De planeet Saturnus beschikt over het meest spectaculaire ringsysteem in het zonnestelsel - het product van miljarden ijsdeeltjes die reizen in een baanvlak. Saturnus heeft ook een robuuste verzameling satellieten die het omcirkelen.Recente studies hebben zich op deze manen gericht als potentiële gastheren voor buitenaards leven. Inderdaad, de gegevens verzameld door ruimtesondes hebben wetenschappers geschokt en tonen manen met een dichte atmosfeer, koolwaterstofzeeën en actief vulkanisme, die allemaal het potentieel kunnen hebben om het leven te voeden.
Saturnus
De op een na grootste planeet in het zonnestelsel, Saturnus bestaat voornamelijk uit gassen zoals waterstof en helium, met slechts een vleugje waterijs in de lagere wolken. De temperatuur van de wolken van Saturnus is ongeveer negatief 150 graden Celsius (negatief 238 graden Fahrenheit), maar de temperatuur stijgt naarmate je lager in de atmosfeer komt. De lage niveaus van water en de enorme druk die daar worden gevonden, maken het onwaarschijnlijk dat er leven op de planeet zelf bestaat.
Een vijandige omgeving voor het leven
Koolwaterstofmoleculen, opgelost in vloeibaar water, vormen de basis van het leven op aarde. Wetenschappers geloven dat deze twee ingrediënten essentieel zijn voor het leven, en ze gebruiken dergelijke criteria bij het zoeken naar leven op andere lichamen binnen het zonnestelsel. De kern van Saturnus bestaat uit vloeibare waterstof, gesmolten gesteente en gesmolten ijs. Hoewel er gesmolten ijs is, wordt de druk in de buurt van de kern geschat op 5 miljoen atmosfeer (5.066.250 bar), wat hoger is dan de druk die kan worden getolereerd door een bekende extremofiel (organisme dat in een extreme omgeving leeft).
Saturnus heeft slechts sporen water in zijn atmosfeer, en deze zijn vastgebonden in wolken in de bovenste atmosfeer. De temperaturen in deze wolken worden geschat op 20 graden Celsius (min 4 graden Fahrenheit) en de druk is ongeveer 7,9 atmosfeer (8 bar). Deze omstandigheden kunnen levensvatbaar zijn, omdat bacteriën op aarde in ijs zijn gevonden. Toch maakt het ontbreken van complexe organische moleculen het leven in de atmosfeer van Saturnus onwaarschijnlijk.
Titan
Titan bezit de grootste diameter van alle manen van Saturnus en is verrassend genoeg ook groter dan de planeet Mercurius. Grote titanen geven het voldoende zwaartekracht om een atmosfeer te handhaven die bestaat uit stikstof en methaan. Een wetenschappelijk onderzoek uit 2010, uitgevoerd door het NASA Cassini-ruimtevaartuig, suggereert dat buitenaards leven aanwezig kan zijn op de ongrijpbare maan. Darrell Strobel van Johns Hopkins University analyseerde de hoeveelheid waterstof in de atmosfeer van Titanen met behulp van Cassini-gegevens. Uit het onderzoek bleek dat waterstof vanuit de atmosfeer naar de grond stroomde en vervolgens verdween. Dit suggereert dat waterstof wordt opgebruikt in een onbekend chemisch of biologisch proces.
Enceladus
Een van de kleinere manen van Saturnus, Enceladus, is het onderwerp geweest van intens wetenschappelijk onderzoek. Het Cassini-ruimtevaartuig maakte een reeks dichtbij vliegen langs Enceladus en vond waterstralen die uit een potentiële ondergrondse zee losbarsten. Nadere analyse van de jets toonde aan dat ze zout bevatten, met een zoutgehalte vergelijkbaar met de oceanen op aarde. Sommige wetenschappers hebben voorgesteld dat buitenaardse bacteriën in de onderaardse oceaan kunnen leven en dat de jets ze in de ruimte spuwen, binnen handbereik van een monsterafnamemissie.
Hyperion
Hyperion is een kleine, niet-uniforme maan die om Saturnus draait. De grootte voorkomt dat het een atmosfeer heeft en het oppervlak is zwaar kraterachtig. Het Cassini-ruimtevaartuig heeft de samenstelling van het Hyperions-oppervlak bestudeerd. Het bleek dat het oppervlak bestond uit waterijs, koolzuurgas en kleine deeltjes die organische moleculen bevatten. Bij blootstelling aan ultraviolet licht van de zon kunnen deze organische moleculen biologische moleculen vormen. De studie suggereert dat Hyperion de basisingrediënten van het leven kan hebben.