Inhoud
Genoemd naar de Romeinse god van de zee, werd de achtste planeet van het zonnestelsel in 1846 ontdekt door Frances Urbain J.J. Leverrier en Englands John Couch Adams, hoewel ze onafhankelijk werkten. De astronomen hadden opgemerkt dat iets de baan van Uranus verstoorde, en wiskundige berekeningen met betrekking tot de locatie onthulden Neptunus snel. Intrigerend genoeg werd de planeet bijna al in 1612 door Galileo geïdentificeerd, maar per ongeluk classificeerde hij hem als gewoon een andere ster.
Moons
Neptunus heeft 13 bekende manen, maar Triton is misschien wel de meest unieke vanwege zijn ongebruikelijke achterwaartse baan. Dit vreemde baanpatroon, het enige waarvan bekend is dat het voorkomt in ons hele zonnestelsel, heeft ertoe geleid dat sommige astronomen speculeren dat de maan ooit ergens in het verre verleden door de planeet werd veroverd vanaf de oorspronkelijke locatie van Tritons in de Kuipergordel, een verzameling ijskoude objecten geclusterd in een schijfvorm aan de uiterste rand van ons planetaire systeem.
ringen
Neptunes-ringen zijn ook uniek omdat in tegenstelling tot die rond andere planeten, degenen die rond Neptunus cirkelen de bewegingswetten lijken te trotseren. De planeet heeft drie bogen genaamd Liberty, Equality en Broederschap. Wat wetenschappers echter al jaren in verwarring brengt, is waarom de bogen zich niet verspreiden om een uniforme ring te vormen. Astronomen theoretiseren nu dat de zwaartekrachten van Galatea, een van Neptunes manen die het dichtst bij de ringen ligt, ze nauw houden.
Planeet samenstelling
Als de gegevens ontvangen van sondes van Neptunus correct zijn, is er geen solide oppervlak op de planeet. In plaats daarvan is de rotsachtige en ijzige kern volledig omgeven door een vloeibare laag die op zijn beurt wordt gesmoord door dichte gassen. De atmosfeer rond de planeet bevat dikke wolken die rond de hemel worden geblazen door winden tot 700 mijl per uur. Gebieden met wervelende gassen creëren kenmerken die lijken op gigantische orkanen die jaren kunnen meegaan. Een van deze veronderstelde stormen, de Great Dark Spot, werd ontdekt door Voyager 2 in 1989, leek te verdwijnen in 1994 en leek een jaar later te hervormen.