Inhoud
- Wyoming Toad (Anaxyrus baxteri)
- Vleermuis met lange neus (Leptonycteris curasoae yerbabuenae)
- Channel Island Fox (Urocyon littoralis)
- Hawaiiaanse kraai | ʻAlalā (Corvus hawaiiensis)
De Endangered Species Act is aantoonbaar de sterkste wet van het land om verlies van biodiversiteit te voorkomen. Uitgevaardigd door het Congres met overweldigende steun van twee partijen, en in 1973 ondertekend door de voormalige president Richard Nixon, heeft de wet bijgedragen aan het herstel van onder meer de Amerikaanse zeearend, de bruine pelikaan en de Amerikaanse alligator.
In zijn meer dan 40-jarige geschiedenis, steunen aanhangers de wet omdat ze voorkomen dat 99 procent van de genoemde soorten uitsterven. Vanaf juni 2017 worden meer dan 2.200 dieren- en plantensoorten officieel vermeld als bedreigd of bedreigd, met meer wachten om te worden overwogen. Sinds 1978 zijn slechts 37 soorten teruggewonnen en uit de lijst gehaald, waarvan er 19 plaatsvonden onder voormalig president Barack Obama. De Obama-administratie heeft in feite meer soorten geschrapt vanwege herstel dan alle vorige administraties samen.
Critici wijzen op dit lage schrappingspercentage als bewijs dat de wet niet werkt. Sinds januari 2017 heeft het Congres 28 wetsvoorstellen ingediend om de federale bescherming voor bepaalde soorten te ondermijnen, de wet te verzwakken door middel van wijzigingen of de wet volledig te elimineren.
Hoewel minder dan 2 procent van de vermelde soorten nog moet worden teruggevonden, moet het belang van de 37 soorten die zijn teruggebracht van de rand van uitsterven niet worden genegeerd. En met misstappen en mislukkingen kan er meer worden geleerd. Hieronder staan enkele opmerkelijke bedreigde soortenwinsten en verliezen van het afgelopen jaar.
Wyoming Toad (Anaxyrus baxteri)
Huidige status: Bedreigd
De Wyoming-pad, de meest bedreigde amfibie in Noord-Amerika, leeft alleen in de Laramie River Valley in het zuidwesten van Wyoming. Eens overvloedig in de regio, stortte de bevolking in het midden van de jaren 70 neer, waarschijnlijk een gevolg van insecticiden, habitatverlies en de amfibische chytridische schimmel. De vuistgrote pad werd in januari 1984 aan de lijst met bedreigde soorten toegevoegd. Van 1985 tot 1987 werd de pad uitgestorven, totdat een kleine relictpopulatie werd ontdekt. In 1989 verzamelden biologen de laatste van de resterende 10 wilde padden om in gevangenschap te gaan fokken. Duizenden van de resulterende kikkervisjes - 160.000 om precies te zijn - werden jaarlijks vrijgegeven, maar weinigen haalden de volwassenheid. Tegen 2011 onderzocht het herstelteam slechts één pad.
In 2012 veranderde “Team Toad” van tactiek. In plaats van kikkervisjes rechtstreeks in vijvers af te geven, gebruikten ze "reptaria", draadontgrendelingspennen die de kikkervisjes en later paddenstoelen beschermden tegen roofdieren terwijl ze groeiden en wensten aan hun nieuwe thuis. En de zogenaamde "soft release" werkte: binnen een jaar ontdekten enquêtes padden die tot de fokleeftijd hadden overleefd, en niet te vergeten eierclusters.
Terug in de fokfaciliteiten in gevangenschap vermijden wetenschappers inteelt en maximaliseren ze genetische diversiteit door zorgvuldig geplande liefdesverbindingen die worden uitgevoerd door een pad-stamboekhouder. In het voorjaar worden de padden iets meer dan een maand gekoeld tot 38 graden. Er wordt gedacht dat het simuleren van de winterslaap de afgifte van hormonen stimuleert die in het wild reproductie veroorzaken. Om ze in de stemming te brengen, ontvangen de gearrangeerde padparen aanvullende hormonen en worden ze getrakteerd op de geregistreerde fokoproepen van collega Wyoming-padden.
Hoewel de soort nog niet uit het bos is, telt hun wilde populatie nu bijna 1500 padden. En waar ooit een grotendeels onbekende soort was, heeft de Wyoming-pad nu een lokale microbrew naar de naam: Wyoming Toad Rye IPA.
Vleermuis met lange neus (Leptonycteris curasoae yerbabuenae)
Status: voorgesteld voor schrapping
De kleinere vleermuis met lange neus is een van de slechts drie nectar-vleermuizen in de Verenigde Staten. Met een tong zo lang als zijn 3-inch lichaam, bestuift de vleermuis Saguaro-cactus en andere nachtbloeiende vetplanten in de woestijn, inclusief de blauwe agave waaruit tequila wordt geproduceerd. De soort is een van de weinige langeafstandsmigranten in de vleermuiswereld. Niet alle vleermuizen migreren, maar diegene die elke lente en zomer naar het noorden trekken, een nectarroute van bloeiende planten volgen, meer dan 700 mijl van Mexico naar de Sonoran-woestijn.
Toen het in september 1988 en Mexico zes jaar later in de Verenigde Staten werd vermeld, had de vleermuis het moeilijk. Men dacht dat hun aantal onder de 1.000 was gezakt en slechts 14 zitplaatsen had. Het verlies aan habitats was bijzonder schadelijk aan beide zijden van de grens. In Latijns-Amerika en Mexico zijn veel mensen ten onrechte vermoord in hun grot- en mijnstallen in misleidende pogingen om vampieren te vernietigen. Anderen werden getroffen toen agave-boeren afstand namen van traditionele praktijken.
Om het suikergehalte te verhogen, verwijderen agaveboeren de bloemen van de planten voordat ze kunnen worden bestoven. Rodrigo Medellín - liefdevol bekend als de "Bat Man van Mexico" - overtuigde al snel boeren om sommige, zo niet al hun agaveplanten te laten bloeien, de genetische diversiteit van de gewassen te verbeteren en eiwit- en suikerrijke brandstoffen te leveren voor de migrerende vleermuizen. Medellin heeft zich zelfs met een aantal producenten aangesloten om een gecertificeerde "bat friendly" tequila op de markt te brengen.
In de VS maakte een 10-jarige wetenschapsinspanning gebruik van inwoners van Zuid-Arizona om nachtelijk gebruik van vleermuizen te registreren bij hun kolibrievoeders. Hun gegevens hielpen biologen om beter inzicht te krijgen in minder lange migratiepatronen met vleermuisneuzen en boden mogelijkheden om vleermuizen terug te volgen naar hun slaapplaatsen.
Tegenwoordig staat de populatie nu op 200.000 vleermuizen met 75 zitplaatsen. Op 6 januari 2017 heeft de Amerikaanse Fish and Wildlife Service voorgesteld de herstelde vleermuis te schrappen.
Channel Island Fox (Urocyon littoralis)
Status: San Miguel, Santa Rosa en Santa Cruz eiland vossen verwijderd vanwege herstel; De vossen van het eiland Santa Catalina bedreigd
De eilandvos ter grootte van een huiskat woont al duizenden jaren op de Kanaaleilanden voor de kust van Californië. Tegen 2000 was de bevolking gedaald tot minder dan 100 individuen. Wilde varkens hadden gouden adelaars aangetrokken, die waren ingetrokken nadat de inwoner, visetende kale adelaars waren verloren aan DDT die voor de kust dumpen. Toen ze niet op biggen jaagden, keerden de gouden adelaars zich naar de vossen. En in 1999 doodde hondenziekte van geïntroduceerde wasberen 95 procent van de vossen op het eiland Santa Catalina. Toen de vier ondersoorten in 2004 werden vermeld, gaven wetenschappers de soort een kans van 50 procent om uit te sterven.
Het complexe herstel vergde meerdere bewegende delen: het fokken van eilandvossen in gevangenschap, het vaccineren van zowel in gevangenschap als wilde vossen voor hondenziekte, het verplaatsen van steenarenden naar Noord-Californië, het ruimen van wilde varkens - een beweging niet zonder controverse - en het opnieuw introduceren van kale adelaars.
In een comeback die werd geprezen als het snelste herstel van een zoogdier dat wordt vermeld onder de Endangered Species Act, heeft de US Fish & Wildlife Service op 12 augustus 2016 drie van de vier ondersoorten geschrapt. Vandaag zijn hun populaties gestegen tot duurzame niveaus, variërend van 700 vossen op het eiland San Miguel tot 2.100 vossen op het eiland Santa Cruz. De ondersoorten van het eiland Santa Catalina werden genegeerd van bedreigd naar bedreigd; het blijft zich herstellen, maar in een langzamer tempo.
Hawaiiaanse kraai | ʻAlalā (Corvus hawaiiensis)
Status: Uitgestorven in het wild
Ooit gebruikelijk op het grote eiland van Hawaï, is de Hawaiiaanse kraai, plaatselijk bekend als ʻalalā, een vogel met de afmetingen van een voetballetje waarvan slechts één van de twee kraaiensoorten is aangetoond dat ze gereedschap gebruiken. Na decennia van verwoestende achteruitgang als gevolg van predatie, ziekte en habitatverlies, werd de soort in maart 1967 als bedreigd vermeld; in 2002 was het uitgestorven in het wild. Momenteel zijn er nog slechts 130 'alala in de wereld, en ze zijn allemaal in gevangenschap geboren.
Eind 2016 brachten wetenschappers vijf jonge mannelijke ʻalalā uit in het natuurgebied van de Pu'u Maka'ala, een gebied met een prachtig leefgebied waar geïntroduceerde roofdieren zoals mangoest en ratten waren geëlimineerd en wilde runderen en geiten waren omheind. Binnen een week waren er drie gestorven; twee van io io, Hawaiiaanse haviken en één van de honger. De resterende twee vogels werden gevangen en teruggebracht naar de kweekfaciliteit.
In de late zomer of vroege herfst van 2017 zullen wetenschappers de ʻalalā nog een keer proberen, maar met enkele aanpassingen aan het release-protocol. De release-site van Pu'u Maka'ala zal naar een hoger niveau worden verplaatst in de hoop de ʻalā buiten het voorkeursbereik van ‘io te houden, meestal onder de 5.200 voet. Ze zullen ook de beschikbaarheid van aanvullend voedsel vergroten.
Meer vogels, twaalf in totaal inclusief de twee mannetjes die de eerste poging hebben overleefd, zullen worden vrijgelaten. Twee hiervan zullen door ouders worden opgevoed in tegenstelling tot door mensen opgevoed. En ten slotte zullen de vogels door een rigoureuze roofdierbootcamp worden gebracht waar de ʻalalā zal worden geleerd ‘io te associëren met een bedreiging. Alleen de afgestudeerde sterren nemen deel aan de release.
De auteurs van een paper uit 2015 in het Journal of Applied Ecology waarschuwen: “fokken en vrijgeven van conservering zijn geen wondermiddel voor conservering, maar eerder een moeizame, moeilijke en onvoorspelbare cursus als er alternatieven bestaan.” Het ʻalalā-team is zich hiervan bewust, maar trekt inspiratie van de Hawaiiaanse staatsvogel, de nēnē. In de jaren 1940 bleven slechts 50 van de bedreigde ganzen op de eilanden. Meer dan 60 jaar later zijn 2.700 in gevangenschap gefokte vogels met succes vrijgelaten en is de populatie hersteld.
Ondanks successen is de natuur complex en meedogenloos. En het is een stuk eenvoudiger om soorten te behouden voordat ze op de rand van vergetelheid zijn.