Molaire absorptie, ook bekend als de molaire extinctiecoëfficiënt, meet hoe goed een chemische soort een gegeven golflengte van licht absorbeert. Het wordt vaak gebruikt in de chemie en moet niet worden verward met de extinctiecoëfficiënt, die vaker in de fysica wordt gebruikt. De standaardeenheden voor molaire absorptie zijn vierkante meter per mol, maar het wordt meestal uitgedrukt als vierkante centimeter per mol.
Definieer de variabelen om de molaire absorptie te berekenen. De absorptie (A) is de hoeveelheid licht binnen een gegeven golflengte die wordt geabsorbeerd door de oplossing. De concentratie (c) van de absorberende soort is de hoeveelheid absorberende soort per volume-eenheid. De padlengte (l) is de afstand die het licht door de oplossing aflegt. Molaire absorptie wordt weergegeven door "e".
Gebruik de wet van Beer-Lambert om de molaire absorptie van een enkele absorberende soort te berekenen. De vergelijking is A = ecl, dus de vergelijking voor molaire absorptie is e = A ÷ cl.
Bereken de totale absorptie van een oplossing die meer dan één absorberende soort bevat. Breid de Beer-Lambert-wet uit naar A = (e1c1 + e2c2 + ...) l, waarbij "ei" de molaire absorptie van soort "i" is en "ci" de concentratie van soort "i" in de oplossing is.
Bereken het molaire absorptievermogen uit de absorptiedoorsnede en het Avogadros-getal (ongeveer 6,022 x 10 ^ 23); d = (2.303 ÷ N) e, waarbij "d" de absorptiedoorsnede is en "N" het Avogadros-getal is. Daarom is d = (2.303 ÷ (6.022 x 10 ^ 23)) e = 3.82 x 10 ^ (- 21) e, dus e = (2.62 x 10 ^ 20) d.
Voorspel de molaire absorptie van licht bij 280 nm door een eiwit. Het molaire absorptievermogen onder deze omstandigheden hangt af van het aantal aromatische residuen van het eiwit, in het bijzonder tryptofaan.