Hoe doen Bears Mate?

Inhoud

• Bear Mating: The General Picture
• Paring onder bruine beren
• Paring onder Amerikaanse zwarte beren
• Reproductie van ijsberen

Afgezien van moeders en welpen, zijn beren over het algemeen vrij eenzame (zij het voornamelijk niet-territoriale) dieren, maar van nature moeten mannen en vrouwen bij elkaar komen om de volgende generatie op te roepen. Alle op één na 's werelds acht soorten beren hebben de neiging om te paren binnen een specifiek venster, tijdens welke mannetjes - ook wel zwijnen genoemd - rondzwerven in hun thuisreeksen op zoek naar vrouwtjes of zeugen, die meestal met meerdere mannetjes paren om hun kansen op succes te maximaliseren bevruchting.

Bear Mating: The General Picture

Beren behoren tot de zoogdieren die een vertraagde implantatie vertonen, wat betekent dat een bevrucht ei enkele maanden slapend blijft voordat het in de baarmoeder wordt geïmplanteerd - een reproductieve strategie die bedoeld is om de ontwikkeling van welpen te timen met uitstekende voedselbeschikbaarheid. Bruine beren, Amerikaanse zwarte beren, Aziatische zwarte beren, luiaardberen, gigantische panda's en ijsberen broeden allemaal in het algemeen tussen de lente en de vroege zomer en bevallen de volgende winter. De brilbeer van Zuid-Amerika heeft ook de neiging om in een bepaald venster te paren, zodat zijn geboorten overeenkomen met piekrijping van zijn favoriete vruchten. Vertraagde implantatie lijkt deze beer in staat te stellen om indien nodig te reageren wanneer het rijpingsschema wordt weggegooid, bijvoorbeeld door El Niño-klimaatfasen. De zonnebeer van de Zuidoost-Aziatische tropen lijkt daarentegen geen specifiek broedseizoen te hebben.

Mannelijke beren, of beren, kunnen vechten om fokrechten, hoewel over het algemeen de grootte en eerder vastgestelde dominantie voldoende zijn om fysiek conflict te minimaliseren.

Paring onder bruine beren

Bruine beren - waarvan de belangrijkste Noord-Amerikaanse ondersoorten grizzlyberen worden genoemd - broeden meestal tussen mei en begin juli, een paarseizoen dat ongeveer 2,5 maanden duurt. Fotoperiode - de relatieve hoeveelheid daglicht in een periode van 24 uur - helpt de productie van reproductieve hormonen te stimuleren, die een integraal onderdeel vormen van het proces van het paren van beren. Mannetjes zoeken actief naar receptieve vrouwtjes en kunnen haar, na er een te vinden, enkele weken vergezellen. Beren streven er vaak naar de beweging van vrouwtjes met wie ze samengaan te beperken - waarschijnlijk een poging om de kansen van de man om de vader van de welpen van die zeug te zijn, te maximaliseren.

In Spanje en in de Noord-Amerikaanse Rockies, althans, suggereert enig bewijs dat bruine beren in bepaalde populaties jaar na jaar specifieke paringsgebieden kunnen gebruiken: mogelijk een oplossing voor het praktische probleem van het vinden van receptieve partners in grote woongebieden.

Paring onder Amerikaanse zwarte beren

Mannelijke Amerikaanse zwarte beren zwerven op dezelfde manier over het zoeken naar receptieve zeugen binnen hun bereik; zeugen reizen ook breder dan normaal. Een studie op Long Island in Willapa Bay in het zuidwesten van Washington toonde aan dat beren zeugen tijdens het broedseizoen in de gaten hielden om de ontvankelijkheid te bepalen, en die zeugen op het hoogtepunt van estroïde hadden meestal meerdere mannetjes mee, de meest dominante in nauwste associatie.

Afgeleid door zeugen te volgen en misschien af ​​en toe te blazen met andere beren, voeren mannelijke zwarte beren vaak niet zwaar tijdens het broedseizoen en kunnen ze aanzienlijke hoeveelheden lichaamsgewicht verliezen.

Reproductie van ijsberen

IJsberen, de meest vleesetende beren, bewonen niet toevallig de zwaarste omgeving van allemaal: het pakijs en de kusttoendra van het Hoge Noordpoolgebied. In het voorjaar sporen mannen de vrouwtjes op door geursporen en -poten te volgen; net als grizzlyberen, kunnen ze vrouwtjes in estroïde in beperkte gebieden "sekwestreren" om hun kansen op het krijgen van welpen te vergroten. Een studie van twee subpopulaties ijsberen in Baffin Bay en Oost-Groenland toonde aan dat vrouwtjes in het voorjaarsfokseizoen op een meer lineaire manier over grotere gebieden reisden dan mannetjes, die de neiging hadden om rond kleinere regio's te lopen. De onderzoekers suggereerden dat deze discrepantie een functie zou kunnen zijn van vrouwelijke beren die hun bewegingen baseren op de jacht op zeehonden, en meer paringsgerichte mannen die hun reizen beperken om vrouwen te onderscheppen en conflicten met andere beren te verminderen. Deze verschillende gedragingen die leiden tot interacties zijn cruciaal voor een succesvolle reproductie van ijsberen.

Na vertraagde implantatie is de draagtijd van de ijsbeer vrij kort: slechts drie of vier maanden.