Inhoud
De lancering van de Sovjet-unies Luna 1 op 2 januari 1959 was de eerste stap in een decennia-lange reis die uiteindelijk enkele geheimen van de satelliet van de aarde zou ontsluiten. In de jaren na de onbemande Russische sondevluchten langs de maan, daagden ontdekkingen van andere missies de traditionele ideeën over de maan en de vorming ervan uit en konden ze de weg effenen voor toekomstige maanmissies en zelfs permanente kolonies.
De Genesis Rock
Een van de eerste grote ontdekkingen op de maan was de "Genesis Rock". De astronauten van Apollo 15 trainden op zoek naar ongebruikelijke minerale monsters op de maan, met het uiteindelijke doel een stukje van de oorspronkelijke, oerkorst van de maan te ontdekken. Aanvankelijk dachten de astronauten dat dit monster hun heilige graal vertegenwoordigde, maar gedetailleerd onderzoek van de rots bleek teleurstellend. De Genesis-rots bleek een vaker voorkomend mineraal genaamd anorthosiet, daterend uit het begin van de manengeschiedenis, maar niet helemaal tot zijn oorsprong. Latere missies vonden zelfs oudere monsters, maar de Genesis Rock was nog steeds aanzienlijk vanwege zijn grootte en samenstelling, waardoor geologen een blik konden werpen op de omstandigheden die er in het zonnestelsel bestonden minder dan 100 miljoen jaar na de oprichting ervan.
Oranje bodem
Tijdens de uitgebreide maanverkenningen van Apollo 17 ontdekten astronaut en wetenschapper Harrison Schmitt een anomalie tegen het uniforme, poederachtige grijze oppervlak van de maan. Aanvankelijk dacht hij dat een weerspiegeling van zijn apparatuur een verkleuring in het stof veroorzaakte, maar hij besefte al snel dat hij een stuk oranje aarde had ontdekt. Het monster dat hij nam bevatte oranje vulkanisch glas, waaruit bewijs bleek van vulkanische activiteit in het verre verleden van de maan.
Diepe grotten
Meer bewijs van de vulkanische geschiedenis van de maan kwam in 2010. Het Japanse onderzoeksbureau voor ruimtevaart had een satelliet gelanceerd die was ontworpen om de maan in 2007 te onderzoeken en voerde een tweejarige studie van het oppervlak uit. Een studie van de verzamelde gegevens onthulde het eerste bevestigde bewijs van lavabuizen in de korst van de maan. Wetenschappers hadden getheoretiseerd dat grotten gevormd door lava onder het oppervlak aanwezig waren, maar deze studie vertegenwoordigde het eerste concrete bewijs van een van deze grotten. Toekomstige maanmissies zouden deze grotten als schuilplaats kunnen gebruiken, of astronauten zouden ze in theorie kunnen ontwikkelen tot permanente operaties.
Water
Een van de belangrijkste ontdekkingen op de maan vond plaats in 2009. NASA's LCROSS-sonde onderzocht de kraters van de maan meer dan drie jaar en toen het einde van zijn operationele levensduur was bereikt, crashte het bureau de sonde in het oppervlak. De impact op de Cabeus-krater op de zuidpool van de maan onthulde iets dat de wetenschappers al lang vermoedden, de aanwezigheid van een aanzienlijke hoeveelheid waterijs. Omdat water een integraal onderdeel is van levensondersteuning, energieopwekking en voortstuwingssystemen, suggereert de aanwezigheid ervan dat toekomstige missies deze bron kunnen benutten in de zoektocht naar een meer permanente aanwezigheid op de maan.