Inhoud
Een oud gezegde vertelt ons dat "het geheel groter is dan de som der delen". Een liefhebbende manier om dit te zeggen is met de term opkomende eigenschappen, een term die wordt gebruikt in de wetenschap, systeemtheorie, filosofie, stadsstudies en zelfs kunst. "Opkomende eigenschappen" verwijzen naar die eigenschappen die volledig onverwacht zijn en opkomende fenomenen in materialen en opkomend gedrag in levende wezens omvatten. Ze komen voort uit het gezamenlijk functioneren van een systeem, maar horen niet bij een deel van dat systeem. Met andere woorden, opkomende eigenschappen zijn eigenschappen van een groep items, insecten, atomen of gebouwen, die u in geen van de afzonderlijke items zou vinden. Voorbeelden van opkomende eigenschappen zijn steden, de hersenen, mierenkolonies en complexe chemische systemen.
Ant Colonies
Een enkele mier is een vrij beperkt organisme, met weinig vermogen om te redeneren of complexe taken uit te voeren. Over het algemeen vervult een mierenkolonie verbazingwekkende taken, van het bouwen van heuvels en dammen tot het vinden en verplaatsen van enorme hoeveelheden voedsel. In dit verband zijn opkomende eigenschappen de veranderingen die optreden in mierengedrag wanneer individuele mieren samenwerken.
Alleen, een mier gedraagt zich grillig en bijna willekeurig. Maar miljoenen willekeurige acties van duizenden en duizenden mieren kunnen dienen om noodzakelijke taken te identificeren en andere mieren te organiseren om ze te voltooien. Een mier die bijvoorbeeld voedsel vindt, scheidt een kleine hoeveelheid hormonale substantie af die andere mieren aantrekt die op zijn beurt diezelfde substantie ook afscheiden als ze dezelfde voedselbron bereiken. Zo worden duizenden rondzwervende mieren georganiseerd in rechte lijnen die naar de dichtstbijzijnde picknick leiden. De organisatie van mieren, alleen mogelijk wanneer het systeem als een geheel werkt en individuele acties elkaar versterken, is een opkomende eigenschap.
De hersenen
Menselijk bewustzijn wordt vaak een opkomende eigenschap van het menselijk brein genoemd. Net als de mieren waaruit een kolonie bestaat, bevat geen enkel neuron complexe informatie zoals zelfbewustzijn, hoop of trots. Desalniettemin genereert de som van alle neuronen in het zenuwstelsel complexe menselijke emoties zoals angst en vreugde, die geen van allen aan één neuron kunnen worden toegeschreven. Hoewel het menselijk brein nog niet voldoende wordt begrepen om het mechanisme te identificeren waarmee opkomst functioneert, zijn de meeste neurobiologen het erover eens dat complexe onderlinge verbindingen tussen de onderdelen eigenschappen opleveren die alleen tot het geheel behoren.
Chemische systemen
Chemie bestudeert een aantal gevallen waarin individuele krachten of acties niet noodzakelijkerwijs optellen tot een eenvoudige som van de delen. In de natuurkunde verhogen twee krachten die op één lichaam werken, natuurlijk de totale kracht. Chemie daarentegen houdt zich bezig met gevallen waarin complexe organisaties van atoomenergie in elementen en verbindingen kunnen leiden tot chemische reacties die geen eenvoudige combinatie zijn van de effecten van de betrokken onderdelen.
Neutralisatiereacties werden bijvoorbeeld door de filosoof John S. Mill gebruikt om situaties te beschrijven waarin oorzaak-en-gevolgprincipes voor elk van de delen die bij een reactie betrokken waren, de uitkomst niet konden voorspellen. Om een specifiek voorbeeld te geven: wanneer zoutzuur en natriumhydroxide worden gecombineerd, is het resultaat zout en water, een product dat helemaal niet consistent is met de effecten van een sterk zure of basische verbinding.
Opkomende eigenschappen in steden
De complexe sociale organisatie van mensen vertoont ook bepaalde opkomende eigenschappen. Sociale wetenschappers en stedenbouwkundigen noemen steden vaak het duidelijkste voorbeeld van menselijke interactie. Ze bestuderen hoe bepaalde delen van een stad vergelijkbare economische of sociale activiteiten ontwikkelen en geleidelijk gespecialiseerde centra worden van theaterdistricten tot grote vismarkten. Met name in het geval van activiteiten die niet worden gereguleerd door bestemmingsregels, heeft de beslissing van een persoon om een bepaalde activiteit op een bepaalde plaats uit te voeren, de neiging om soortgelijke of aanvullende activiteiten in de omgeving haalbaarder te maken. Als een persoon een theater in een straat opent, begint het gebied te worden bezocht door mensen die op zoek zijn naar culturele activiteiten, totdat de straat kunstgalerijen en scholen aantrekt en geleidelijk een cultureel district wordt. Geen enkele persoon neemt de beslissing om een cultureel centrum te genereren, maar de samenvloeiing van belangen creëert de ruimte door opkomende eigenschappen.