Inhoud
Bobcats (wetenschappelijke naam voor het bobcat-dier is Lynx rufus) zijn het meest voorkomende roofdier in Noord-Amerika, variërend van Mexico tot Canada. Sommige onderzoekers hebben gesuggereerd dat de bobcat een "keystone-soort" is. Een keystone-soort is er een die een onevenredig effect heeft op het ecosysteem waarin hij leeft, in verhouding tot zijn biomassa. Roofdieren worden gewoonlijk genoemd als keystone-soorten omdat hun populaties relatief schaars zijn, maar toch een aanzienlijke invloed uitoefenen op lagere niveaus van de voedselketen.
Dieet
De bobcat is een generalistisch roofdier - dit betekent dat hij de mogelijkheid heeft om te prooien op een breed scala aan prooidiersoorten. Dit is gedeeltelijk te danken aan zijn veelzijdige maat. De bobcat, ongeveer even groot als een coyote, is groot genoeg om kleine herten en pronghorn antilopen neer te halen, maar klein en behendig genoeg om kleine prooien te vangen.
Een studie uitgevoerd door Idaho Fish and Game-medewerkers, gepubliceerd in een nummer van 1988 van 'Northwest Science', toonde aan dat bobcats binnen een jaar in totaal 42 verschillende soorten aten in de Cascade Ranges in Oregon. Hazen, zwartstaartherten en bevers maakten het grootste deel van het jaarlijkse dieet uit, maar bobcats aten ook een reeks kleine zoogdieren, vogels, reptielen en zelfs insecten.
Top-down Bobcat-ecosysteemregeling
Als een toproofdier bevindt de bobcat zich aan of in de buurt van de top van de voedselketen. Deze positie in de bobcat-voedselketen is van cruciaal belang, omdat de bobcat zogenoemde "top-downcontrole" van ecosystemen uitoefent. Bobcats en andere roofdieren helpen om ecosystemen in balans te houden. In ecosystemen met een tekort aan roofdieren nemen consumenten lager in de voedselketen snel in omvang toe.
Dit overbelast voedselbronnen, wat leidt tot een slechtere toestand van individuen en hogere percentages van de honger. Uiteindelijk zullen lage geboortecijfers en hoge sterfte ertoe leiden dat de consumentenbevolking crasht, maar in de tussentijd zijn de effecten naar plantengemeenschappen gefilterd. Overbegrazing door herbivoren kan resulteren in een zeer lage biomassa van sommige plantensoorten. Dit heeft op zijn beurt invloed op ongewervelde gemeenschappen en kan het circuleren van voedingsstoffen remmen.
Kiawah Island
De toenemende aantasting van stedelijke gebieden in voorheen wilde gebieden heeft geleid tot verstedelijking van vele soorten wilde dieren, waaronder herten, wasberen en opossums. Op Kiawah Island, South Carolina, is het overlevingspercentage van witstaartherten onnatuurlijk hoog omdat er weinig roofdieren zijn in dit overwegend voorsteden landschap. Om het natuurlijke ecosysteemevenwicht te herstellen, hebben lokale autoriteiten samengewerkt met onderzoekers om manieren te vinden om de geschiktheid van habitats voor bobcats te vergroten.
Een artikel gepubliceerd in het aprilnummer van het 'Journal of Wildlife Management', samen met huidig onderzoek op Kiawah Island, geeft aan dat het aanmoedigen van landeigenaren om geschikte habitat voor bobcats te bieden en te behouden een succesvolle methode kan zijn om roofdier-prooi-relaties in de voorsteden te herstellen gebieden.
Cumberland Island
Cumberland Island, Georgia, was verstoken van grote roofdieren totdat bobcats werden vrijgegeven als onderdeel van een ecosysteemherstelproject in 1989. De resultaten van het project worden gerapporteerd in een 2009 compilatie over Lynx-behoud, getiteld “Iberian Lynx Ex Situ Conservation: an Interdiscipllin Approach . 'Zonder druk van roofdieren waren er inheemse en geïntroduceerde herbivoren ongebreideld op het eiland. Overbegrazing en browsen veroorzaakte schade aan inheemse plantengemeenschappen, met witstaartherten geïdentificeerd als een van de belangrijkste daders.
Bobcat-diëten werden gevolgd tussen 1980 en 1998. Onderzoekers vonden in de loop van de tijd minder herten in bobcat-diëten, wat aangeeft dat bobcats aanvankelijk herten als primaire prooidiersoort hadden gebruikt, maar ze minder vaak aten naarmate ze schaarser werden. Regeneratie van inheemse eik nam aanzienlijk toe gedurende deze periode, verder bewijs dat bobcats het aantal herten laag hielden. Het lichaamsgewicht van herten nam met gemiddeld 11 kilogram toe tussen 1989 en 1997, wat het belang van bobcats illustreert voor het gezond houden van prooidieren.