Inhoud
Het beschrijven van de toestand van elektronen in atomen kan een ingewikkelde zaak zijn. Alsof de Engelse taal geen woorden had om oriëntaties te beschrijven zoals "horizontaal" of "verticaal", "rond" of "vierkant", zou een gebrek aan terminologie tot veel misverstanden leiden. Natuurkundigen hebben ook termen nodig om de grootte, vorm en oriëntatie van de elektronenorbitalen in een atoom te beschrijven. Maar in plaats van woorden te gebruiken, gebruiken ze cijfers die kwantumgetallen worden genoemd. Elk van deze getallen komt overeen met een ander attribuut van de baan, waardoor natuurkundigen de exacte baan kunnen identificeren die ze willen bespreken. Ze zijn ook gerelateerd aan het totale aantal elektronen dat een atoom kan vasthouden als deze baan zijn buitenste of valentie-omhulsel is.
TL; DR (te lang; niet gelezen)
TL; DR (te lang; niet gelezen)
Bepaal het aantal elektronen met behulp van kwantumgetallen door eerst het aantal elektronen in elke volledige orbitaal te tellen (op basis van de laatste volledig bezette waarde van het kwantumgetal van het principe) en vervolgens de elektronen op te tellen voor de volledige subschalen van de gegeven waarde van het principe kwantumnummer en vervolgens twee elektronen toevoegen voor elk mogelijk magnetisch kwantumnummer voor de laatste subschaal.
Trek 1 af van het eerste, of principe, kwantumgetal. Aangezien de orbitalen op volgorde moeten worden ingevuld, geeft dit aan hoeveel orbitalen al vol moeten zijn. Een atoom met de kwantumgetallen 4,1,0 heeft bijvoorbeeld een principaal kwantumgetal 4. Dit betekent dat 3 orbitalen al vol zijn.
Voeg het maximale aantal elektronen toe dat elke volledige baan kan bevatten. Noteer dit nummer voor later gebruik. De eerste baan kan bijvoorbeeld twee elektronen bevatten; de tweede, acht; en de derde, 18. Daarom kunnen de drie gecombineerde orbitalen 28 elektronen bevatten.
Identificeer de subschaal die wordt voorgesteld door het tweede, of hoekige, kwantumnummer. De nummers 0 tot en met 3 vertegenwoordigen respectievelijk de "s", "p," "d" en "f" subschalen. Bijvoorbeeld, 1 identificeert een "p" -schaal.
Voeg het maximale aantal elektronen toe dat elke vorige subshell kan bevatten. Als het kwantumnummer bijvoorbeeld een "p" -schaal aangeeft (zoals in het voorbeeld), voegt u de elektronen toe in de "s" -schaal (2). Als uw hoekige kwantumnummer echter "d" was, moet u de elektronen toevoegen die zich in zowel de "s" - als de "p" -schaal bevinden.
Tel dit getal op bij de elektronen in de onderste orbitalen. Bijvoorbeeld 28 + 2 = 30.
Bepaal hoeveel oriëntaties van de uiteindelijke subschaal mogelijk zijn door het bereik van legitieme waarden voor het derde of magnetische kwantumgetal te bepalen. Als het hoekkwantumnummer gelijk is aan "l", kan het magnetische kwantumnummer elk getal tussen "l" en "−l" zijn. Wanneer het hoekkwantumnummer bijvoorbeeld 1 is, kan het magnetische kwantumnummer 1, 0 of -1 zijn.
Tel het aantal mogelijke subschaaloriëntaties tot en met degene die wordt aangegeven door het magnetische kwantumnummer. Begin met het laagste nummer. 0 staat bijvoorbeeld voor de tweede mogelijke oriëntatie voor het subniveau.
Voeg twee elektronen voor elk van de oriëntaties toe aan de vorige elektronensom. Dit is het totale aantal elektronen dat een atoom kan bevatten door deze baan. Omdat bijvoorbeeld 30 + 2 + 2 = 34, bevat een atoom met een valentieschil beschreven door de getallen 4,1,0 maximaal 34 elektronen.