Inhoud
Zeewieren, ook bekend als macroalgen, bestaan uit een diverse groep organismen die verschillende groeivormen vertegenwoordigen. Over het algemeen zijn zeewieren verdeeld in drie groepen op basis van hun kleur - groen, bruin en rood - hoewel de kleuren binnen deze groepen variëren. Zeewieren lijken op landplanten; Zeewieren missen echter de complexe reproductieve structuur (bloemen) en functionele weefsels (wortels, stengels en bladeren) die worden aangetroffen in zeegras en landplanten.
Identificatie
••• ademdemir / iStock / Getty ImagesDe drie zeewiergroepen omvatten bruin (Phaeophyta), rood (Rhodophyta) en groen (Chlorophyta) met kelps opgenomen in de bruine groep. De bruine groep bevat ongeveer 1500 soorten en omvat de grootste en meest complexe lichaamsstructuur van alle andere algen. De meeste soorten zijn marien en bentisch (hechten aan de oceaanbodem of een ander hard oppervlak). De stengelachtige steel aan elke zijde is bekleed met grote bladachtige structuren (bladen); de steel en bladen worden gezamenlijk het varenblad genoemd. Met gas gevulde blazen zorgen ervoor dat het bovenste uiteinde van de steel op het oceaanoppervlak drijft. Bruine algen zijn onder andere de flessenborstel (Analipus japonicus), steenkruid (Fucus gardneri) en het haar van de heks (Desmarestia virdis).
Bestaande uit meer dan 4.000 soorten, groeien bijna alle rode algen in mariene omgevingen. Het rode zeewierlichaam (thallus) is niet zo groot als bruine algen en is opgebouwd uit complexe, vertakte filamenten. Rood is bentisch, maar door hun onderscheidende combinatie van fotosynthetische pigmenten kunnen ze in dieper water overleven. Sommige soorten scheiden calciumcarbonaat uit, wat aanzienlijk bijdraagt aan koraalriffen. Rode algen omvatten het bleekwater (Prionitis), de zeeborstel (Odonthalia floccose en gevleugelde ribben (Delesseria decipiens).
Groen zeewier bestaat uit meer dan 7.000 soorten. Terwijl de meeste marine zijn, kunnen velen in zoet water worden gevonden. Gevonden langs zowel rotsachtige als zandstranden, tolereren sommige groene zeewieren koloniserende gebieden met een laag zoutgehalte waar rivieren de zee ontmoeten. Groene algen variëren van eencellige tot matig complexe structuren. Voorbeelden van groen zeewier zijn de vingers van de dode (Natrium fragiel), groen touw (Acrosiphonia coalita) en zeesla (Ulvaria).
weergave
Zeewieren reproduceren zowel aseksueel (vegetatieve groei) als seksueel door het vrijkomen van sporen. Zeewieren vertonen ook een breed scala aan ontwikkelingsstrategieën. Sommige soorten, met name groene algen, groeien snel wanneer voedingsstoffen (stikstof) beschikbaar zijn, om zich voort te planten en te sterven zodra de voedingsstoffen zijn uitgeput. Andere soorten zijn meerjarig en lijken nooit te stoppen met groeien, zelfs in ongunstige omstandigheden zoals ernstige watertemperaturen of beperkt zonlicht.
Habitat
Het meeste zeewier hecht zich aan harde oppervlakken zoals rotsen, schelpen of andere algen, met behulp van een gespecialiseerde basale structuur genaamd een holdfast; een paar zeewiersoorten overleven echter over modder of zandbodems. Zeewier is autotroof, wat betekent dat het zijn eigen voedsel produceert; met zonlicht zetten macroalgen koolstofdioxide en water om in zuurstof en suiker (fotosynthese). Microalgen bieden ook een voedselbron voor veel plantenetende zeedieren, zoals slakken, zee-egels en vissen, evenals een natuurlijke habitat door uit te breiden tot uitgebreide bedden.