Inhoud
Zwavel, het 16e element op het periodiek systeem en een van de meest voorkomende elementen in de aardkorst, was de mensheid zelfs in de oudheid bekend. Dit niet-metalen element heeft geen geur of smaak maar heeft een kenmerkende gele kleur en amorfe kristallijne structuur in zijn meest voorkomende elementaire vorm. Zwavel heeft tegenwoordig veel industrieel gebruik, net als in de oudheid, hoewel dat gebruik is veranderd.
Buskruit
Hoewel het gebruik van zwavel in de loop van de millennia is gevarieerd, omvat een gebruik zowel oude als moderne tijden. Zwart buskruit vereist zwavel als een van zijn bestanddelen. Zwavel, salpeter en houtskool vormden de eerste versies van buskruit; Chinese alchemisten gebruikten deze ontvlambare stof in wapens en vuurwerk. Andere beschavingen gebruikten buskruit bijna uitsluitend als wapen. Tegen de 15e eeuw voorzag zwavel in de vorm van buskruit kanonnen op zee en op land van hun explosieve kracht.
Zuiverende Wierook
Voor de moderne neus heeft brandende zwavel en zwavelverbindingen een onaangename geur. Vroege alchemisten, sjamanen en priesters beschouwden dit sterke en scherpe aroma als een krachtige kracht voor het verdrijven van boze geesten of slechte lucht. Romeinse zuiverende rituelen omvatten het ontsmetten van een gebouw of persoonlijke bezittingen met de rook van brandende zwavel. Om de sterke geur voor meer delicate neuzen te zoeten, kunnen priesters zwavel mengen met aangenamere aromaten, zoals mirre of gedroogde kruiden.
insecticide
Hoewel het vermogen van zwavel om boze geesten af te weren misschien moeilijk te bepalen is, blijft het vandaag de dag nuttig om insecten weg te jagen. Het verbranden van zwavel in een huis verdrijft zogenaamd muizen, kakkerlakken en ander ongedierte; poedervormige zwavel die in de hoeken van een voorraadkast wordt gestrooid, houdt zogenaamd het opgeslagen voedsel veilig tegen het voederen van wezens. Teken, vlooien en luizen houden niet van zwavelhoudende verbindingen; voor oude mensen die niet over moderne gemakken beschikten, zoals stromend water en gewassen kleding, was zwavelpoeder een manier om het huis van deze pijnlijke overlast te ontdoen.
Geneeskunde
Oude en middeleeuwse artsen gebruikten veelvuldig gebruik van zwavelpoeder dat intern werd ingenomen als een vermifuge (ontwormingsmiddel) en als een middel om de "humors" van het lichaam in evenwicht te brengen. Terwijl zwavel brandt, beschouwden middeleeuwse artsen het als een cholerisch element dat flegmatische of melancholische ziekten zou neutraliseren. Mensen ondervinden weinig nadelige gevolgen van kleine hoeveelheden zwavel, maar een ander veel voorkomend alchemistisch en medicinaal ingrediënt, kwikzilver, heeft veel meer schade aangericht. Quicksilver, of kwik zoals moderne wetenschappers het kennen, had evenveel belang als zwavel voor middeleeuwse medici. Zosimos van Panoplis beweerde dat "Zwavel in feite de vader is en kwik in feite de moeder" van de alchemie en daarom van de geneeskunde.