Inhoud
Saturnus is 95 keer groter dan de aarde en ligt zesde van de zon in ons zonnestelsel, tussen Jupiter en Uranus. De opvallende ringen en de licht zilverkleurige kleur maken het een van de meest herkenbare planeten door een telescoop. Saturnus valt in de gasreus of Joviaanse classificatie van de planeet.
Oppervlakte
NASA-wetenschappers geloven dat Saturnus voornamelijk bestaat uit wervelende gaslagen met een kleine ijzer- en rotskern - hoewel het vreemdste kenmerk een plakkerige laag samengeperst gas is. Volgens NASA-wetenschappers is Saturnus vanuit de kern samengesteld uit verschillende identificeerbare lagen. Ammoniak, methaan en water vormen de buitenste kern; dan is er een laag van sterk gecomprimeerde metallische waterstof. Dat wordt bedekt door een viskeuze laag samengeperst helium en waterstof die geleidelijk gasvormig wordt naarmate het hoger komt van het oppervlak.
Atmosfeer
Saturnus is bedekt met een dikke laag wolk, uitgerekt in banden rond de planeet door 1.100 mph wind. Geen enkel dier of plantleven van de aarde zou kunnen overleven op Saturnus, en NASA-wetenschappers betwijfelen of de planeet in staat is om zelfstandig te leven.
Temperatuur
Saturnus kantelt op zijn as weg van de zon. Dit betekent dat warmte van de zon het zuidelijk halfrond meer verwarmt dan het noordelijk halfrond. Vanwege de afstand tot de zon, 840 miljoen mijlen vergeleken met 91 miljoen aardes, zijn de buitenwolken van Saturnus extreem koud. NASA-instrumenten meten de gemiddelde wolkentemperatuur min 175 graden C (min 283 graden F). Onder de wolken gelooft NASA dat de temperatuur veel hoger is en schat dat Saturnus 2,5 meer warmte afgeeft dan het van de zon ontvangt, grotendeels als gevolg van een chemische reactie tussen de vloeibare waterstof en helium van de planeten.
Dichtheid en massa
Hoewel Saturnus veel groter is dan de aarde, is het veel minder dicht - zozeer zelfs dat NASA-wetenschappers geloven dat een deel van Saturnus in water zou drijven. Een kubus van het aardoppervlak zou veel zwaarder zijn als deze zou worden afgewogen tegen een even grote kubus uit Saturnus. De zwaartekracht op Saturnus is naar schatting iets sterker dan die van de aarde, dus een 100-pond object op aarde zou 107 pond wegen op Saturnus.
ringen
De meest herkenbare kenmerken van Saturnus zijn de ringen, waarvan de grootste meer dan 180.000 mijl breed is, maar slechts enkele duizenden voet dik. De ringen omringen Saturnus op zijn evenaar maar maken geen contact met de planeet zelf. In totaal heeft Saturnus zeven ringen, elk bestaande uit duizenden kleinere ringetjes. Deze ringetjes bestaan uit miljarden ijsdeeltjes, sommige zo klein als stof en sommige stukken zo groot als 10 voet over. Hoewel Saturnus-ringen extreem breed zijn, zijn ze ongelooflijk dun, bijna onzichtbaar wanneer ze vanaf de aarde in profiel worden bekeken.
Moons
Saturnus heeft 62 manen met een diameter van meer dan 31 mijl en veel kleinere 'maanstormen'. De grootste maan, Titan, is ongeveer de helft van de aarde en groter dan de planeet Mercurius. Het is de enige met een eigen atmosfeer, die meestal uit stikstof bestaat. Andere manen van Saturnus zijn Mima's, met zijn enorme krater die meer dan een derde van het oppervlak in beslag neemt, en Hyperion met zijn cilindrische vorm.
Missies naar Saturnus
De nieuwste sonde in een baan om Saturnus was Cassini-Huygens, gelanceerd in 1997 als een gezamenlijke missie van de European Space Agency, NASA en de Italiaanse Space Agency. Een van de grootste interplanetaire ruimtevaartuigen ooit gebouwd, Cassini bracht zeven jaar door met vluchten naar Saturnus, zijn ringen en manen. In 2005 gebruikte het Cassini-ruimtevaartuig de Huygens-sonde om Titan te bestuderen.
Wetenschappers bestuderen Saturnus met sondes sinds 1973, toen NASA Pioneer 11 lanceerde om Saturnus en Jupiter te analyseren. Het passeerde binnen 13.000 mijl van Saturn in 1979 en stuurde wetenschappelijke gegevens en de eerste close-upfoto's van Saturn terug. Deze informatie leidde tot de ontdekking van twee Saturnus-ringen en zijn magnetisch veld. In 1977 lanceerde NASA Voyager 1 en Voyager 2, die beide dichter bij Saturn kwamen, respectievelijk in 1980 en 1981, dan Pioneer 11 deed. Beide Voyager-missies voorzagen NASA van details over Saturnus-manen en aanvullende informatie over zijn ringen.