Inhoud
- Wat zijn aanpassingen?
- Opossum-aanpassingen
- De amfibische opossum van Zuid-Amerika
- Opossumafweermechanismen
- Neutraliserend slangengif
- Weerstand tegen hondsdolheid
Opossums zijn te vinden in Noord- en Zuid-Amerika, terwijl hun neven en nichten uit Australië komen. Opossums zijn buideldiertjes. Hoewel opossum hun forml-naam is, worden ze in het algemeen vaak opossum genoemd. Opossums zijn buideldieren.
Buideldieren zijn uniek omdat ze geen placenta hebben, zodat hun jongen het grootste deel van hun ontwikkeling in een etui voltooien. Er leven meer dan 100 soorten opossum in Amerika, waaronder wateropossums (Chironectes minimus) en het enige buideldier in de Verenigde Staten en Canada, de Virginia-opossum (Didelphis virginiana).
Wat zijn aanpassingen?
Aanpassingen zijn de evolutionaire reacties die organismen hebben die ze beter geschikt maken voor hun omgeving. Wanneer een verandering een organisme een voordeel biedt waardoor ze fitter worden door meer nakomelingen te produceren, zal het zich over een populatie verspreiden. Aanpassingen helpen organismen voedsel effectiever te krijgen, de overleving van nakomelingen te verbeteren en te voorkomen of te verdedigen tegen roofdieren. Aanpassingen zijn genetisch en kunnen al dan niet fysiek evident zijn.
Opossum-aanpassingen
Opossums hebben een scherp reukvermogen ontwikkeld om hen te helpen bij het zoeken naar voedsel zoals insecten, fruit, planten en kleine dieren in de nacht. Ze hebben een grijpstaart en aanhangsels genaamd hallux op hun handen en voeten die als duimen werken om hen te helpen in bomen te klimmen en door hun boomomgeving te navigeren. Opossums gebruiken ook geurklieren en vocalisatie om met elkaar te communiceren.
De amfibische opossum van Zuid-Amerika
Ook wel een yapok genoemd, zijn wateropossums te vinden van Mexico tot in Argentinië. Hun zwemvliezen helpen hen bij het navigeren door rivieren, beken en meren. Speciale aanpassingen aan water opossum omvatten vrouwen die hun zak kunnen sluiten om de jongen droog te houden. De aanpassingen van het lutrine-schepsel van wateropossums helpen hen zoetwaterkrabben, vissen, kikkers en garnalen te vangen die in de waterwegen leven.
Opossumafweermechanismen
Omdat kleine zoogdieren opossums potentieel kwetsbaar zijn voor roofzuchtige zoogdieren in Amerika, waaronder roofvogels, coyote, wilde katten, wasberen, bobcats en slangen. Wanneer een opossum zich bedreigd voelt, maakt hij luide grommende en sissende geluiden, poepen, urineren en wegrennen. Als een opossum ook jong heeft om te beschermen, kan ze bijten.
Hoewel deze reacties relatief veel voorkomende reacties zijn op bedreigende situaties in de dierenwereld, hebben opossums nog een unieke aanpassing voor het omgaan met roofdieren, genaamd spelen dood. Wanneer opossums dood spelen, liggen ze niet gewoon op de grond, sluiten ze hun ogen of staren ze leeg in de ruimte en blijven ze stil. Opossums gaan dood een stap verder en ontbloot hun tanden terwijl schuim uit hun mond straalt en een vieze geur de lucht vult. Ze kunnen maximaal vier uur in deze toestand blijven.
Neutraliserend slangengif
De roofdiervermijdingsaanpassingen van opossums stoppen daar niet. Wetenschappers hebben een peptide in het bloed van Virginia-opossums gevonden dat slangengif kan neutraliseren. Dit peptide biedt opossums enige bescherming tegen het gif van slangen, zoals de western diamondback ratelslang (Crotalus atrox). Onderzoekers zijn bezig om te zien of de natuurlijke vergiftiging van opossums kan worden gebruikt als een universeel anti-gif voor mensen en andere dieren. Bovendien is gebleken dat opossums een weerstand hebben tegen toxines zoals botulisme, honingbij en schorpioensteken.
Weerstand tegen hondsdolheid
Tenzij een mens of dier is gevaccineerd, is het oplopen van het rabiësvirus meestal een doodvonnis. Het wordt overgedragen via beten en repliceert snel. Er is momenteel geen behandeling als deze zich eenmaal in het gastheerlichaam heeft gevestigd. Elk zoogdier is kwetsbaar voor hondsdolheid; er zijn echter zeer lage percentages rabiës te zien in opossums. Men denkt dat het lage percentage rabiës in opossums te wijten is aan hun relatief lage lichaamstemperatuur, waardoor het virus zich niet kan vestigen.