Inhoud
- De chemie achter oceaanverzuring
- De schade aan bestaande schelpen
- Het effect op de creatie van Shell
- De zorgen om andere organismen
In verschillende mate kunnen levende wezens zich aanpassen aan en aanpassen aan veranderingen in de omgeving. Zelfs shell-dragende zee-organismen, waarvan vele als sedentair worden beschouwd en nauwelijks worden geassocieerd met "verandering", is aangetoond dat ze zich aanpassen, nieuwe chemicaliën exploiteren die in zeewater zijn opgelost en ze in sterkere schelpen opnemen. Verzuring van de oceaan heeft echter geleid tot een toename van het soort verbindingen die deze wezens beschadigen die schalen definiëren en zelfs de vorming van schelpen aantasten.
De chemie achter oceaanverzuring
Oceaanwater wordt meestal zuur wanneer niet-zure verbindingen in onze omgeving reageren met zeewater. Atmosferische koolstofdioxidemoleculen combineren met watermoleculen aan het oceaanoppervlak om een zuur te produceren dat koolzuur wordt genoemd. Evenzo combineren stikstofoxide en zwaveloxide, beide aanwezig in kunstmest en later in water dat van landbouwgrond afvloeit, met zout water en maakt salpeterzuur en zwavelzuur. Deze zuren reageren met calciumcarbonaat, een essentieel mineraal bestanddeel van schelpen.
De schade aan bestaande schelpen
Omdat zuren in de oceaan calciumcarbonaat afbreken, blijft er minder calciumcarbonaat beschikbaar voor organismen zoals kokkels en mosselen om in hun schelpen op te bouwen, of zelfs koralen in de skeletten die riffen vormen. Dit resulteert in dunnere schelpen en in sommige gevallen kleinere schelpen die dieren minder bescherming bieden. Professor Jean-Pierre Gattuso van Frances National Center for Scientific Research heeft geschat dat de Noordelijke IJszee binnen 10 jaar zuur genoeg zou kunnen worden om bestaande schelpen actief op te lossen.
Het effect op de creatie van Shell
Maar oceaanverzuring veroorzaakt problemen voor shell-dragende organismen naast de corrosie van reeds gecreëerde shells. Onderzoeker George Waldbusser van de Oregon State University heeft aangetoond dat hogere hoeveelheden kooldioxide opgelost in zeewater, die meer koolzuur creëren, de energiekosten van shell-genese kunnen verhogen en de moeilijkheid van oesterlarven kunnen vergroten om hun schelpen te vestigen tijdens de cruciale dagen na het uitkomen . Zonder schelpen kunnen de oesters niet volwassen worden en uiteindelijk sterven.
De zorgen om andere organismen
De zorg reikt over oceaanomgevingen: zonder hun beschermende omhulsels kunnen shell-dragende dieren, van sint-jakobsschelpen tot slakken, zich niet goed ontwikkelen en zullen ze worden bedreigd door hun omgeving. Dit heeft echter ook invloed op die wezens die geen schelpen gebruiken, want zonder hun voedselbronnen kunnen de zeezoogdieren en vissen die dieren zonder schaal eten hun populaties verminderen. Zelfs mensen, die voor voedsel afhankelijk zijn van schelpdieren en toerisme bouwen rond het leven in zee, worden getroffen.