Inhoud
Opal is gemaakt van gehydrateerde silica of siliciumdioxide. Het watergehalte varieert. Natuurlijke opalen zijn er in twee varianten. Gemeenschappelijke opalen hebben een enkele kleur en kunnen transparant, wit, rood of zwart zijn. De andere variëteit, opaal van edelsteenkwaliteit, wordt kostbaar opaal genoemd. Kostbare opalen staan bekend om hun kleurenspel, de regenboog die glinstert als hij in het licht wordt gedraaid. Onderzoekers die werken aan het maken van opalen in het lab, proberen deze ongrijpbare kwaliteit vast te leggen en de schoonheid van natuurlijke kostbare opalen te reproduceren. Drie categorieën opalen worden in het lab gemaakt: imitatie, synthetisch en kunstmatig gekweekt.
Imitatie Opalen
De enige vereiste voor een materiaal om een succesvol imitatie-opaal te zijn, is om op natuurlijk opaal te lijken. John Slocum vond in 1974 een imitatie opaal uit, bekend als Slocum Stone, of opaalessentie. De steen is gemaakt van glas met stukjes metaalfolie die het vuur creëren dat kenmerkend is voor opaal. Opalite is een andere imitatie die is gemaakt van plastic. Het is zachter dan natuurlijk opaal en vertoont iriserende huid van een hagedis, een schaalachtig patroon dat dicht bij het uiterlijk van natuurlijk opaal lijkt, maar nog steeds merkbaar anders is.
Synthetische Opalen
Het basisproces van opaalsynthese bestaat uit drie fasen. Ten eerste maken wetenschappers kleine silicabolletjes. Vervolgens schikken ze de bollen in een roosterpatroon om de structuur van kostbaar opaal na te bootsen. Ten slotte vullen ze de poriën van de structuur met silicagel en harden deze uit. Het proces kan meer dan een jaar duren. Het resultaat is een gehydrateerd silicaproduct dat iriserend is en er hetzelfde uitziet als natuurlijk opaal. Het moeilijkste deel van opaalsynthese is het herscheppen van het regenboogvuur van natuurlijk kostbaar opaal. Pierre Gilson creëerde het eerste synthetische opaal in 1974, en de vroege pogingen hadden eerder iridescentie dan sprankelingen. Onderzoekers pasten het proces aan en creëerden hagedissenhuidiriscentie.
Len Cram's Opal Growing Method
In de jaren tachtig begon de opaalfotograaf en historicus Len Cram te experimenteren met nieuwe manieren om opalen te laten groeien. Nadat hij verhalen had gehoord over opaal gemaakte skeletten en omheiningspalen rond opaalmijnen, twijfelde Cram aan de traditionele verklaring van opaalvorming. Anderen stelden dat silicium zakken in de grond vulde en gedurende honderden jaren verhardde tot opaal. Cram geloofde dat opalen sneller groeiden. Hij dacht dat opalen werden gevormd door chemische reacties met verbindingen in het vuil. Cram heeft zijn eigen proces gecreëerd voor het maken van opalen op basis van deze theorie. Hij mengt opaal vuil met vloeibare elektrolyten en binnen maanden groeit hij opalen die visueel niet te onderscheiden zijn van natuurlijke opalen.