Inhoud
- Antibiotica en hoe ze werken
- Testen op antibioticaresistentie
- De Kirby-Bauer-test
- Hoe de remmingszone te meten
Bacteriën zijn enkele van de meest voorkomende organismen op aarde. Wetenschappers schatten dat het voorbij is een biljoen verschillende soorten van bacteriën, wat neerkomt op meer dan vijf miljoen triljoen triljoen (ja, dat zijn twee afzonderlijke triljoenen) individuen op de planeet.
Van al die bacteriën, echter, minder dan 1 procent ziekte veroorzaken bij mensen. Die ziekten kunnen variëren van maagklachten, zoals een milde infectie, tot ernstige en dodelijke ziekten zoals de builenpest (veroorzaakt door de Yersinia pestis bacteriën) die in de 14e eeuw 50 miljoen mensen hebben gedood.
Daarom heeft de ontdekking van antibiotica, medicijnen die bacteriën elimineren, zoveel levens gered. Het probleem met bacteriën is dat ze zich snel aanpassen en evolueren, waardoor antibioticaresistente bacteriestammen steeds vaker voorkomen. Het meten van de zone van remming want een bacteriestam kan wetenschappers en artsen vertellen of het resistent is tegen een antibioticum.
Antibiotica en hoe ze werken
Antibiotica zijn medicijnen die bacteriën doden. Ze werken door te richten op en resulteren in de dood van bacteriële cellen terwijl uw menselijke cellen met rust worden gelaten. Elk antibioticum werkt op een iets andere manier door zich te richten op bacteriespecifieke structuren en signalen om ze te elimineren.
Penicilline (een van de beroemdste antibiotica) interfereert bijvoorbeeld met bacteriële celwanden, waardoor ze niet goed functioneren en dus sterven. Medicijnen die zo werken, worden genoemd beta-lactam antibiotica.
Macrolide antibiotica doelwit bacteriële ribosomen. Dit voorkomt dat bacteriën eiwitten aanmaken, wat betekent dat de bacteriën niet kunnen overleven. Een veel voorkomend voorbeeld is erytromycine, een antibioticum dat wordt gebruikt om een verscheidenheid aan infecties te behandelen, waaronder bronchitis en een aantal huidinfecties.
Quinolone-antibiotica zijn een ander veel voorkomend type antibioticum dat werkt door zich te bemoeien met bacterieel DNA.
Testen op antibioticaresistentie
Na de eerste ontdekking van antibiotica in de jaren 1920, realiseerden wetenschappers zich snel dat bacteriën evolueerden om resistent te zijn tegen de medicijnen. Veel wetenschappers probeerden vervolgens methoden te ontwikkelen waarmee ze konden testen hoe gevoelig bacteriestammen waren voor antibiotica om zo te begrijpen waar ze mee te maken hadden.
De initiële tests omvatten seriële verdunningen van bacteriële bouillon verspreid op platen met variërende concentraties van antibiotica om gevoeligheid te bepalen. Deze methode duurde echter lang.
De Kirby-Bauer-test
Dat is waar de Kirby-Bauer-test komt binnen. Deze methode werd gestandaardiseerd door microbiologen W. M. M. Kirby en A. W. Bauer. Hun test neemt pure bacteriecultuur en strepen het op een agar-plaat. Vervolgens wordt een kleine schijf doordrenkt met antibiotica (toepasselijk een antibioticum genoemd) op de agarplaat geplaatst. Verschillende schijven met verschillende antibiotica worden rond de plaat geplaatst en de bacteriën blijven een bepaalde tijd incuberen.
Zodra de schijf op de plaat is geplaatst, beginnen de antibiotica te diffunderen. Als de onderzochte bacterie gevoelig is voor het antibioticum, zullen er geen bacteriën in de buurt van de schijf groeien omdat deze door het medicijn worden gedood.
Maar als u verder weg van de antibioticumschijf komt, zal de concentratie van het antibioticum afnemen. Op een bepaalde afstand van de schijf begint u weer bacteriegroei te zien omdat de antibioticaconcentratie te laag is om de bacteriën te beïnvloeden.
Het gebied rond de antibioticumschijf dat geen bacteriegroei heeft, staat bekend als de remmingszone. De remmingszone is een uniform cirkelvormige zone zonder bacteriegroei rond de antibioticumschijf. Hoe groter deze zone, hoe gevoeliger de bacterie is voor dat antibioticum. Hoe kleiner de zone, hoe resistenter (en dus minder gevoelig) de bacteriën zijn.
Hoe de remmingszone te meten
Naast het benoemen van deze praktijk en dit protocol, hebben wetenschappers Kirby en Bauer ook gestandaardiseerde grafieken gemaakt die de diameter van de remmingszone gebruikten om de gevoeligheid of weerstand van de bacterie voor de bacterie te bepalen.
Deze grafieken zijn hier te vinden en gebruiken de bacteriesoort, het type antibioticum dat wordt gebruikt en de remmingsdiameter om te bepalen of de bacterie resistent, middelmatig gevoelig of gevoelig is voor dat antibioticum.
Opmerking: U meet de remmingszone altijd in millimeters.
Plaats de plaat eerst op een niet-reflecterend oppervlak om de remmingszone te meten. Neem een liniaal of remklauw die in millimeters meet en plaats de "0" in het midden van de antibiotische schijf. Meet vanaf het midden van de schijf tot de rand van het gebied zonder groei. Voer je meting uit in millimeters.
Dit meet de straal van de zone van remming. Vermenigvuldig dat met twee om de diameter te krijgen.
U kunt ook rechtstreeks over de remmingszone meten van rand tot rand door het midden van de antibiotische schijf om direct de diameter te meten in plaats van de straal te meten.