Zout is zeer oplosbaar in water. Zee- of oceaanwater is een van de belangrijkste bronnen van zoutvoorziening in de wereld. Van oudsher is zout een gewaardeerde grondstof en werd het op veel locaties over de hele wereld zo gewaardeerd dat het een munteenheid werd. Het winnen van zout uit zeewater vindt plaats door verdamping van water en totdat het zout begint te kristalliseren. Kristallisatie treedt op wanneer de concentratie van een chemische stof de oplosbaarheid in het specifieke oplosmiddel overschrijdt. Het initiëren van kristalvorming vindt plaats door de toevoeging van een entkristal of de aanwezigheid van een onregelmatigheid in het oppervlak van de houder.
Vorm een zoutoplossing door zout aan water toe te voegen. Voeg onder roeren zout toe aan een beker water tot er geen zout meer oplost. Dit vormt een verzadigde zoutoplossing. U hebt het maximale oplosbaarheidspunt voor zout in water bereikt onder de temperatuur- en drukomstandigheden van uw locatie.
Verwarm de zoutoplossing op een hete plaat om de temperatuur iets te verhogen. Bij de nieuwe temperatuur zijn de oplosbaarheidseigenschappen van zout veranderd.
Voeg zout toe aan de hete oplossing totdat er geen zout meer oplost.
Schakel de kookplaat uit en laat de oplossing afkoelen. Terwijl de temperatuur daalt, verschuift de oplossing van verzadiging naar oververzadiging. In een oververzadigde toestand kan kristallisatie op elk moment plaatsvinden.
Start de kristallisatie door een roerstaaf te gebruiken om de zijkant van het bekerglas onder het oppervlak van de zoutoplossing te krassen. De kras zal een locatie bieden voor kristallen om zich te vormen. Een alternatief voor het bekrassen van de beker is om een of twee zoutkristallen toe te voegen aan de oplossing uit de reagensfles. Het kristal zal de kern voor kristallisatie vormen. Naarmate de temperatuur daalt, zal het extra zout dat u aan de hete oplossing hebt toegevoegd uit de oplossing vallen omdat het de oplosbaarheid van zouten bij de lagere temperatuur overtreft.