Inhoud
Bloedzuigers zijn gesegmenteerde wormen die in een breed scala aan omgevingen leven, waaronder zoet water, zout water en op het land. Ze zijn hermafrodiet en produceren jongen uit eieren die in cocons zijn opgeslagen. Sommige bloedzuigers zijn vleesetend en slikken hun prooi heel door, maar de meeste zijn parasitair, klinken aan en bewegen over hun gastheren met twee zuignappen die aan beide uiteinden van hun lichaam zijn geplaatst. Bloedzuigende bloedzuigers geven verdovende chemicaliën, anticoagulantia en antibiotica af in hun gastheren, zodat de beet niet wordt gevoeld, het bloed vrij stroomt en er weinig kans op infectie is.
weergave
••• igrushechnik / iStock / Getty ImagesAlle bloedzuigers zijn hermafrodieten, wat betekent dat ze zowel mannelijke als vrouwelijke voortplantingsorganen hebben. Ze reproduceren echter wel seksueel - meestal door hun lichamen met elkaar te verweven. Eén mannelijk orgaan van bloedzuigers laat een spermatofoor vrij, of een capsule die sperma omsluit, dat vervolgens aan de andere bloedzuiger wordt bevestigd. Eenmaal bevestigd, verlaat het sperma de spermatofoor en baant het zich een weg door de huid van de andere bloedzuiger. Eenmaal binnen, reist het naar de eierstokken en bevrucht de eieren.
eieren
Bloedzuigers maken cocons waarin ze hun eieren kunnen afzetten. Een bloedzuiger scheidt zijn cocon af van klieren - de cocon omhult in eerste instantie de bloedzuiger zelf. Wanneer de cocon van het lichaam van de bloedzuiger glijdt, hechten de bevruchte eieren aan de cocon en gaan ermee mee. Bloedzuigers hechten hun cocons aan substraten zoals rotsen of planten.
Vaak is er een vertraging tussen de bevruchting van eieren en de afzetting van eieren; in het geval van één bloedzuigertype, kan er tot 9 maanden verstrijken tussen copulatie en coconsecretie. Bij sommige soorten is de ei-ontwikkeling in de cocon slechts een week lang. In anderen duurt de ontwikkeling van eieren langer en vereist meer ouderlijke zorg. Dunwandige cocons vereisen bijvoorbeeld dat de verzorgende bloedzuiger het bedekt met zijn lichaam totdat de eieren rijpen. Pasgeboren bloedzuigers hechten zich aan het lichaam van hun verzorgers, die ze verlaten zodra een geschikte gastheer in de buurt is en ze kunnen voeden. Na hun eerste maaltijd zijn ze volledig onafhankelijk.
Juveniles
••• Sergey Lukyanov / iStock / Getty ImagesBloedzuigers zijn epimorf, wat betekent dat ze door de stadia van groei gaan zonder fundamenteel te veranderen. De juveniel die uit de cocon tevoorschijn komt, heeft gedurende zijn hele leven hetzelfde aantal segmenten in tegenstelling tot regenwormen, die segmenten toevoegen naarmate ze groeien. In tegenstelling tot regenwormen, kunnen bloedzuigers ook niet een deel van hun lichaam regenereren dat is afgesneden. Tijdens de jeugdfase vertonen bloedzuigers twee soorten groei, afhankelijk van hun type. Degenen met een snelle spijsvertering voeden zich regelmatig en groeien continu, terwijl degenen met een trage spijsvertering groeien in spurts en lange tijd kunnen doorgaan zonder te voeden.
volwassenen
Bloedzuigers bereiken de volwassenheid wanneer ze hun kritieke lichaamsgewicht bereiken of zodra ze seksuele volwassenheid bereiken, afhankelijk van het type. De gemiddelde volwassen bloedzuiger is meestal tussen de 15 en 30 mm lang, maar in tropische gebieden zijn bloedzuigers tot 200 mm gevonden. Bloedzuigers sterven na het eenmaal of in sommige gevallen tweemaal reproduceren. Bloedzuigers kunnen echter maanden of een jaar vóór de voortplanting leven en kunnen ook tussen de voedingen even lang overleven.
Voedselbronnen
Bloedzuigersoorten zijn meestal specifiek en vallen vis, amfibieën, reptielen, vogels of zoogdieren aan, met weinig overlap. Hun voedselbronnen variëren even sterk als hun leefgebieden en verschillende soorten. Een bloedzuiger die zich voornamelijk voedt met watervogels, kan zich bijvoorbeeld eerst hechten aan een deel van de vogel en zijn weg vinden naar de kop van de vogel, waar hij zich hecht aan het vogeloog of aan de binnenkant van zijn neusgat.
Bloedzuigers die zich voeden met zoogdieren maken geen onderscheid tussen koeien, paarden, mensen of honden; elk zoogdier zal het doen. Op dezelfde manier voeden bloedzuigers die zich voeden met vissen niet uitsluitend met één specifiek type vis, maar voeden ze zich met alle vissen.