Inhoud
Neptunus is de meest afgelegen planeet van het zonnestelsel van de zon. Toen de Italiaanse astronoom Galileo Galilei Neptunus voor het eerst observeerde door zijn telescoop in 1612, geloofde hij dat het een vaste ster was. In 1846 begreep de Duitse astronoom Johann Galle dat het een planeet was. Het ruimtevaartuig Voyager 2 vloog in augustus 1989 door Neptunus en de Hubble-ruimtetelescoop maakt sinds 1994 foto's van Neptunus.
Atmosfeer
De blauwe kleur van Neptunes is afgeleid van methaan en een nog niet geïdentificeerde component in zijn atmosfeer. Het grootste deel van de atmosfeer is waterstof, helium en ammoniak, met alleen sporen van methaan. Er zijn witte wolken die methaanijs kunnen zijn. De wolkentemperatuur varieert van -150 tot -200 Celsius (-240 tot -330 graden Fahrenheit). De wolkdichtheid varieert rond de planeet en produceert banden van lichtblauw waar de wolken het dichtst zijn en een donkerder blauw waar de wolkendekking schaars is. Het ruimtevaartuig Voyager 2, en later, de Hubble Space Telescope observeerde verschuivende donkere vlekken in de atmosfeer van Neptunus.
Weer patronen
De donkere vlekken van Neptunus kunnen enorme stormsystemen zijn. De 'Great Dark Spot', voor het eerst gezien door Voyager 2 op het zuidelijk halfrond van Neptunus, was groot genoeg om de aarde te bevatten. Deze donkere vlekken en de witte wolken worden rondgeblazen door winden met snelheden van 1.370 mph. Dit zijn de sterkste winden in het zonnestelsel - negen keer zo sterk als winden op aarde. Voyager 2 observeerde de Great Dark Spot-verschuiving naar het westen met bijna 750 mijl per uur. Deze plek was niet langer zichtbaar op het zuidelijk halfrond op foto's die in 2011 met de Hubble Space Telescope zijn genomen. In plaats daarvan lieten Hubble-beelden nieuwe donkere vlekken zien op het noordelijk halfrond van Neptunus.
magnetosfeer
Voyager 2 detecteerde een magnetisch veld of magnetosfeer rond Neptunus. Het is 25 keer sterker dan dat van de aarde en lijkt dichter bij de wolkentoppen van Neptunes te zijn gecentreerd dan het centrum, zoals het geval is met het magnetische veld van de aarde. De magnetische veldas van Neptunes staat onder een hoek van 47 graden ten opzichte van zijn rotatieas.
Interne structuur
Astrofysici speculeren dat Neptunus meestal gas is met een rotsachtige kern ter grootte van de aarde in het midden. Het gas wordt sterk gecomprimeerd in het interieur van Neptunus, gedraagt zich als een vloeistof en geleidt elektriciteit. Terwijl Neptunus om zijn as draait, gedragen materialen in het interieur van Neptunus zich als een dynamo en genereren het magnetisch veld. Neptunus kan langzaam krimpen en daarbij warmte afgeven. Deze hitte zou de weersystemen van de planeten kunnen aandrijven.
Moons
Neptunus heeft 13 manen. Alles behalve de grootste, Triton, draait eromheen in dezelfde richting als de rotatie van de planeet. Wetenschappers geloven dat Triton een ijslichaam is van buiten de baan van Neptunus dat werd gevangen door het zwaartekrachtveld van Neptunus. Het is samengesteld uit bevroren stikstof, water en methaan. Geisers van stikstof barsten uit het oppervlak en creëren de stikstofatmosfeer.
ringen
Zes smalle ringen van kleine deeltjes cirkelen rond Neptunus. Ze zijn niet uniform rond de planeet maar lijken op stofbollen gevormd in bogen. Wetenschappers speculeren dat de ringen kleine deeltjes methaanijs kunnen zijn die verduisterd worden door de straling van de zon.