Inhoud
De opwarming van de aarde veroorzaakt het smelten en uiteenvallen van gletsjers, ijskappen en zeeijs langs het Antarctische continent, in de Noordelijke IJszee en over Groenland. Als gevolg hiervan worden ijsbergen in de zeeën gelanceerd, waar hun lot is om te drijven, te verbrijzelen en langzaam te smelten. Deze ijsbergen dragen soms gestrand wild, zoals zeehonden en ijsberen; ze vormen ook gevaren voor schepen.
Antarctisch ijs
Massieve gletsjers en ijsplaten langs het Antarctische continent strekken zich uit in de zee, waar ze ijsbergen in het water "kalven". Een dergelijke gebeurtenis vond plaats in juli 2013, toen een ijskap van een kwart van de grootte van Rhode Island van de Pine Island-gletsjer afkwam. Soortgelijke gebeurtenissen hebben geleid tot het uiteenvallen van bepaalde ijsplaten, waardoor gigantische ijsbergen in de oceaan terechtkwamen. Het uiteenvallen van Antarctische gletsjers en ijsplaten is een direct gevolg van de opwarming van de aarde, die het afkalven versnelt door zowel de lucht- als de watertemperatuur te verhogen.
Arctisch ijs
Net als Antarctica warmt het Noordpoolgebied sneller op dan de rest van de wereld. Als gevolg hiervan wordt zee-ijs dunner en smeltend. Seizoensgebonden ijsverlies in het Noordpoolgebied neemt al tientallen jaren toe: in 2013 was dit gelijk aan 1,74 keer de grootte van Texas. Terwijl zee-ijs uiteenvalt, komen er meer ijsbergen in de Noord-Atlantische Oceaan terecht. Minder Arctisch ijs betekent dat er meer water wordt blootgesteld. Vloeibaar water is donkerder en minder reflecterend dan ijs; dus absorbeert het meer warmte. Dit creëert een vicieuze cirkel waarin smeltend ijs het smelten bevordert. Meer open water resulteert ook in winden en stromingen die meer ijsbergen naar zee duwen.
Groenlands ijs
De ijskap van Groenland krimpt naarmate het steeds sneller smelt. In 2012 brak een ijsberg twee keer zo groot als Manhattan los van de Petermann-gletsjer, vlak achter een nog grotere die uit dezelfde gletsjer in 2010 kalfte. Dit nieuwste drijvende ijseiland, net als zijn voorganger, zal waarschijnlijk uiteenvallen terwijl het naar het zuiden beweegt en uiteindelijk ijs afzet langs de Canadese kust tot aan het zuiden als Labrador.
Smelten en proliferatie van ijsbergen
Wanneer ijsbergen worden gevormd, worden nieuwe oppervlakken blootgesteld aan licht, water en wind. Als gevolg hiervan treden uiteenvallen en smelten op. Verlies van drijvend ijs wordt geschat op het equivalent van 1,5 miljoen gigantische ijsbergen per jaar. Het is waarschijnlijk dat het aantal ijsbergen toeneemt, hoewel het moeilijk is om cijfers uit het verleden te beoordelen. Wat duidelijk is, is dat de snelheid van afkalven omhoog gaat en de totale hoeveelheid aardijs daalt.