Inhoud
- De GMC wordt een zonnenevel
- De zon vormt zich
- Het planetenformulier
- De zonnewind van de zon stopt de groei van de planeet
De condensatietheorie van het zonnestelsel verklaart waarom de planeten in een cirkelvormige, vlakke baan rond de zon zijn gerangschikt, waarom ze allemaal in dezelfde richting rond de zon draaien, en waarom sommige planeten hoofdzakelijk uit rots met relatief dunne atmosferen bestaan. Aardse planeten zoals de Aarde zijn één type planeet, terwijl gasreuzen - Joviaanse planeten zoals Jupiter - een ander type planeet zijn.
De GMC wordt een zonnenevel
Reusachtige moleculaire wolken zijn enorme interstellaire wolken. Ze bestaan uit ongeveer 9 procent helium en 90 procent waterstof, en de resterende 1 procent bestaat uit verschillende hoeveelheden van elk ander type atoom in het universum. Terwijl de GMC samenvloeit, vormt zich een as in het midden. Terwijl die as roteert, vormt deze uiteindelijk een koude, roterende klomp. Na verloop van tijd wordt die groep warmer, dichter en groeit het om meer van de materie van de GMC te omvatten. Uiteindelijk wervelt de hele GMC met de as. De draaiende beweging van de GMC zorgt ervoor dat de materie waaruit de wolk bestaat steeds dichter bij die as condenseert. Tegelijkertijd vlakt de centrifugale kracht van de draaiende beweging de materie van de GMC ook af in een schijfvorm. De wolkbrede rotatie en schijfachtige vorm van de GMC vormt de basis voor de toekomstige planetaire opstelling van het zonnestelsel, waarin alle planeten zich op hetzelfde relatief vlakke vlak bevinden, en de richting van hun baan.
De zon vormt zich
Zodra de GMC zich tot een draaiende schijf heeft gevormd, wordt het een zonnenevel genoemd. De as van de zonnenevel - het dichtste en heetste punt - wordt uiteindelijk de zon van het vormende zonnestelsel. Terwijl de zonnennevel rond de proto-zon draait, botsen stukken zonnestof, die bestaat uit ijs en zwaardere elementen zoals silicaten, koolstof en ijzer in de nevel, met elkaar, en die botsingen veroorzaken dat ze klonteren samen. Wanneer het zonnestof samenvloeit in klompen met een diameter van ten minste een paar honderd kilometer, worden de klompen planetesimalen genoemd. Planetesimals trekken elkaar aan en die planetsimals botsen en klonteren samen om protoplaneten te vormen. De protoplaneten draaien allemaal rond de proto-zon in dezelfde richting als de GMC om zijn as roteerde.
Het planetenformulier
De aantrekkingskracht van een protoplanet trekt helium en waterstofgas aan uit het gedeelte van de zonnennevel eromheen. Hoe verder het protoplanet zich bevindt van het hete centrum van de zonnenevel, hoe koeler de temperatuur van de omgeving van het protoplanet en dus hoe meer de deeltjes van het gebied waarschijnlijk in een vaste toestand verkeren. Hoe groter de hoeveelheid vaste materialen in de buurt van het protoplanet, hoe groter de kern die het protoplanet kan vormen. Hoe groter de kern van een protoplanet, hoe groter de zwaartekracht die het kan uitoefenen. Hoe sterker de zwaartekracht van het protoplanet is, des te meer gasvormige materie het in de buurt ervan kan vangen, en daarom des te groter het kan groeien. De planeten die het dichtst bij de zon staan, zijn relatief klein en zijn aards, en naarmate de afstand tussen de planeet en de zon groter wordt, worden ze groter en hebben ze een grotere kans om Joviaanse planeten te worden.
De zonnewind van de zon stopt de groei van de planeet
Terwijl de protoplaneten kernen vormen en gassen aantrekken, wordt kernfusie ontstoken in de kern van de proto-zon. Vanwege de kernfusie is de nieuwe zon een sterke zonnewind door het ontluikende zonnestelsel. De zonnewind duwt het gas - hoewel niet de vaste stof - uit het zonnestelsel. De formatie van de planeten is gestopt. Hoe verder een protoplanet van de zon staat, hoe verder de deeltjes in het gebied uit elkaar liggen, wat leidt tot langzamere groei. Planeten aan de randen van het zonnestelsel zijn misschien niet klaar met hun groei wanneer ze worden tegengehouden door de zonnewind. Ze kunnen een relatief dunne gasachtige atmosfeer hebben, of ze bestaan nog steeds alleen uit een ijzige kern. Wanneer de zonnewind door het zonnestelsel waait, is de zonnenevel ongeveer 100.000.000 jaar oud.