Bacteriën: definitie, soorten en voorbeelden

Inhoud

• TL; DR (te lang; niet gelezen)
• Waarom zijn bacteriën belangrijk?
• Symbiose: voorbeelden
• Pathogene bacteriën
• Recycling van voedingsstoffen
• De geschiedenis van bacteriën
• Prokaryotes vóór Eukaryotes
• Structuur van een bacteriecel
• Celwand bijzonderheden
• Andere bacteriële celelementen
• De verschillende soorten bacteriën
• Hoe bacteriën zich voortplanten
• Divisie vindt plaats

Bacteriën zijn de meest voorkomende levende organismen op de planeet, evenals enkele van de oudste bekende levensvormen. De eenvoud en kleine afmetingen van bacteriën maskeren op sommige manieren de veerkracht, oudheid en alomtegenwoordigheid van deze levensvormen.

TL; DR (te lang; niet gelezen)

Bacteriën zijn eencellige organismen en zij vertegenwoordigen een van de twee domeinen binnen de taxonomische categorie die bekend staat als prokaryoten. De andere is Archaea, die sommige van de meest extreme omstandigheden van de aarde kan overleven.

Het woord 'prokaryote' komt uit het Grieks voor 'voor de kern', wat het belangrijkste verschil benadrukt tussen prokaryoten en hun recenter opkomende tegenhangers in de biosfeer, eukaryoten ("goede kern").

Kortom, prokaryoten zijn eencellige organismen met een anucleate cel, terwijl eukaryoten meercellige organismen zijn met met kernen cellen; zeldzame uitzonderingen bestaan ​​in beide categorieën.

Waarom zijn bacteriën belangrijk?

Bacteriën zijn actief in vrijwel elk bekend ecosysteem op de planeet (een ecosysteem is een verzameling organismen die op elkaar inwerken in een gemeenschappelijke fysieke omgeving).

Terwijl hun primaire bekendheid ligt in hun vermogen om een ​​strook van besmettelijke ziekten te veroorzaken, zijn veel van hen mogelijk fataal, veel bacteriën spelen eigenlijk een nuttige rol in het leven van mensen en andere eukaryoten.

Wanneer twee verschillende soorten organismen samenleven op manieren die voor beide gunstig zijn, wordt dit genoemd symbiose. (Dit kan worden contrasteerd met parasitisme, waarbij een van de twee organismen ten nadele van de ander profiteert, bijvoorbeeld lintwormen die in de darmen van zoogdieren leven en daarbij gezondheidsproblemen veroorzaken.)

Symbiose: voorbeelden

Een voorbeeld van bacterie-menselijke symbiose is de productie door een bepaalde bacteriesoort van vitamine K, een essentieel molecuul in de bloedstolling.

Andere bacteriën leven symbiotisch op de menselijke huid en elders in het lichaam en kunnen helpen ziekteverwekkende cellen vernietigen en helpen bij het spijsverteringsstelsel.

Bovendien zou het culinaire landschap aanzienlijk verschillen zonder bacteriën in de mix. Zonder hen zou de wereld geen kaas, yoghurt en ander voedsel hebben dat afhankelijk is van de gecontroleerde en bewaakte activiteiten van deze micro-organismen voor hun productie.

Pathogene bacteriën

Minder dan een procent van de bekende bacteriën kan bij mensen ziekten veroorzaken.

Bacteriële infecties blijven echter wereldwijd een van de grootste oorzaken van overlijden en ziekten, met name in gebieden met slechte sanitaire voorzieningen, hoge bevolkingsdichtheid en beperkte toegang tot de juiste antibiotica om bacteriën te bestrijden - volksgezondheidsproblemen die helaas vaak worden aangetroffen in combinatie.

Enkele van de meest voorkomende soorten bacteriën die pathogeen of ziekteveroorzakend zijn, zijn enkele van de streptokokken en Staphylococci net zoals E coli.

Streptococcus en Staphylococcus zijn geslachtsnamen, en elke categorie omvat een verscheidenheid aan pathogene soorten. E coli, kort voor Escherichia coli, is een specifiek soort bacterie, dus het geslacht en de soortnaam zijn beide inbegrepen, net zoals Homo sapiens om te verwijzen naar moderne mensen.

In de taxonomische wereld wordt de geslachtsnaam altijd met een hoofdletter geschreven, terwijl de soortnaam dat nooit is.

Recycling van voedingsstoffen

Bacteriën dragen ook positief bij aan het wereldwijde ecosysteem door deel te nemen aan nutriënt recycling (bijvoorbeeld de koolstofcyclus, de stikstofcyclus).

Deze processen retourneren belangrijke koolstof- en stikstofhoudende moleculen die zijn overgegaan van de bovenkant van de zogenaamde voedselketen naar de bacteriën onderaan het systeem, waardoor ze beschikbaar zijn voor nieuwe plant- en diergroei; wanneer deze organismen sterven, vinden hun koolstof- en stikstofatomen hun weg terug in de bodem en het water, vaak nadat bacteriën hebben gehandeld om hun resten te ontbinden en energie te onttrekken voor hun eigen groei.

De geschiedenis van bacteriën

Bacteriën bestaan ​​al ongeveer 3,5 miljard jaar op aarde, wat betekent dat ze al ongeveer driekwart bestaan ​​zolang de aarde zelf bestaat.

(Bedenk dat dinosaurussen ongeveer 65 miljoen jaar geleden zijn uitgestorven; dit is minder dan één-vijftigste zo diep in de geologische geschiedenis als het uiterlijk van bacteriën is.)

Hun prokaryotische familieleden, de archaea, zijn nog langer aanwezig. Mogelijk ziet u de termen met een hoofdletter; Archaea en bacteriën zijn ook de namen van de taxonomische domeinen die deze organismen omvatten.

De 'archaeanen', zo niet anders, hoeven niet te concurreren met hulpbronnen met andere organismen, want ze wonen alleen in de meest ongunstige omgevingen die denkbaar zijn: kokend heet of extreem zuur water, extreem zoute (zoute) poelen, zwavel-zware vulkanische openingen en diep van binnen Antarctisch ijs.

Aangenomen wordt dat de splitsing van bacteriën en archaea ongeveer 4 miljard jaar geleden heeft plaatsgevonden.

Hoewel het gemakkelijk is om bacteriën en archaea als naaste neven en nichten te zien, zijn deze twee groepen organismen op biochemisch en genetisch niveau net zo verschillend van elkaar als van de mens.

Prokaryotes vóór Eukaryotes

Eukaryoten ontstonden voor het eerst miljoenen jaren na de eerste bacterie, en hun opkomst wordt verondersteld het resultaat te zijn van het ene type prokaryoot dat een ander opslokt op een manier die in de loop van de tijd "werkte"; stel je voor dat een AirBnB blijft veranderen in een permanente huisgenootsituatie.

In het bijzonder, de organellen in eukaryotische cellen genaamd mitochondriën, die verantwoordelijk zijn voor aerobe stofwisseling en dus de relatief grote maten eukaryoten kunnen bereiken vanwege hun afhankelijkheid van zuurstof (aerobe middelen "met zuurstof"), worden verondersteld ooit vrijstaande bacteriën te zijn geweest in hun eigen recht.

Niemand wordt uniek gecrediteerd met de ontdekking van bacteriën, maar de 17e-eeuwse Nederlandse wetenschapper Antony von Leeuwenhoek wordt gecrediteerd als de eerste die een microscoop gebruikt om uitgebreide studies van deze organismen uit te voeren.

Pas in de 19e eeuw kwamen wetenschappers, waaronder Robert Koch en Louis Pasteur, te weten dat bacteriën bij mensen ziekten kunnen veroorzaken, en het was niet tot kort vóór de Tweede Wereldoorlog tegen het einde van de eerste helft van de 20e eeuw dat medische wetenschappers identificeerden en begon gebruik te maken van antibiotica, natuurlijke of synthetische chemicaliën die de reproductie van bacteriën in zijn sporen kunnen stoppen, met of zonder de organismen volledig te doden.

Structuur van een bacteriecel

Net zoals dieren een duizelingwekkende reeks fysieke vormen van de ene soort naar de volgende kunnen aannemen, omvatten verschillende soorten bacteriën een verscheidenheid aan vormen en maten, zoals beschreven in de volgende sectie.

Net zoals alle eukaryotische cellen bepaalde kenmerken gemeen hebben, zijn veel eigenschappen van bacteriën echter universeel.

Misschien is de belangrijkste onafhankelijke structuur van een bacterie de celwand. (Merk op dat "slechts" ongeveer 90 procent van de bacteriën deze functie bezit.)

Afgezien van hun functie en chemische samenstelling, wordt de celwand, die extern is van het celmembraan dat alle cellen hebben, gebruikt om bacteriën te verdelen op basis van de reactie van de wanden op een laboratoriumprocedure die de Gram-vlek wordt genoemd.

Zogenaamde grampositieve (G +) bacteriën, die het grootste deel van de kleurstof behouden die wordt gebruikt in het kleurproces, hebben wanden die een paarsachtige kleur vertonen wanneer gekleurd, terwijl gramnegatieve (G-) bacteriën, die het grootste deel van de kleurstof vrijgeven, verschijnen roze. (Traditioneel worden "grampositief" en "gramnegatief" niet in hoofdletters weergegeven, hoewel het basiswoord een goed zelfstandig naamwoord is.)

Zowel G + als G-bacteriële celwanden bevatten stoffen genoemd peptidoglycanen die nergens anders in de natuur te vinden zijn.

Celwand bijzonderheden

Ongeveer 90 procent van de G + -celwanden zijn gemaakt van peptidoglycanen, de rest bestaat uit teichoic zuur.

Daarentegen bestaat slechts ongeveer 10 procent van de wanden van G-bacteriecellen uit peptidoglycanen. G-bacteriën omvatten ook een plasmamembraan aan de buitenkant van de celwand om het primaire celmembraan eronder aan te vullen.

Samen vormen de celwand en de één of twee celmembranen van een bacterie wat collectief het wordt genoemd mobiele envelop.

De genetische informatie van bacteriën zit in deoxyribonucleïnezuur (DNA), net als in eukaryoten. Bacteriële cellen missen echter kernen, dat is waar DNA wordt gevonden in eukaryoten, dus bacterieel DNA wordt gevonden in het cytoplasma (de substantie van de cel in het celmembraan) in een losse rangschikking van strengen die nucleoid worden genoemd.

••• Sciencing

Andere bacteriële celelementen

Buiten de celwand en projecterend naar de buitenomgeving zijn verschillende structuren die deelnemen aan het verplaatsen van de bacteriën en het uitwisselen van genetische informatie met andere bacteriën.

EEN flagellum is een zweepachtige projectie die werkt als een schroef op een boot, en het bestaat uit een gloeidraad, een haak en een motor, die allemaal zijn gemaakt van verschillende eiwitten.

EEN pilum (meervoud pili) is een kleinere, haarachtige projectie die een kleine rol kan spelen bij voortbeweging, maar het wordt meestal gebruikt om de bacteriën aan de oppervlakken andere cellen te hechten. Wanneer deze andere cel zelf een bacterie is, kan het resultaat conjugatie zijn of DNA van de ene bacteriecel naar de andere verplaatsen.

Ribosomen, die ook aanwezig zijn in eukaryoten, zijn de plaatsen van eiwitsynthese in cellen.

Gevonden in het cytoplasma, gebruiken deze structuren informatie gecodeerd via DNA in messenger ribonucleic acid (mRNA) om specifieke eiwitten te bouwen van aminozuursubeenheden die door andere eiwitten naar de ribosomen worden getransporteerd.

De verschillende soorten bacteriën

Naast het verdelen van bacteriën in categorieën op basis van hun eerder genoemd celwand-kleurgedrag, kunnen bacteriën worden onderscheiden op basis van hun vormen.

Er zijn drie basisvormen:

Cocci worden vaak gevonden in kolonies.

diplokokken zijn cocci in paren gerangschikt; streptokokken zijn te vinden in ketens. Staphylococci bestaan ​​in onregelmatige, grapelike clusters. Bacilli zijn groter dan cocci, en wanneer ze delen, kan het resultaat een ketting zijn (streptobacilli) of een bolvormig cluster (coccobacilli).

Ten slotte zijn de spirilla's verkrijgbaar in drie eigen smaken: de vibrio, die een gebogen staaf is, in de vorm van een komma; de spirochete, een dunne en flexibele spiraal; en de "typische" spiril, die een starre spiraal vormt.

Hoe bacteriën zich voortplanten

Bacteriën reproduceren door een proces genaamd binaire splijting, wat resulteert in de vorming van twee dochterbacteriën, elk nagenoeg identiek aan de "ouder" -bacterie qua samenstelling en qua grootte gelijk aan elkaar.

Dit is een aseksuele vorm van reproductie, en het is vergelijkbaar met de mitose die wordt gezien in eukaryotische cellen.

Mitose verwijst echter strikt naar de replicatie van een genetisch materiaal van cellen of DNA. Hoewel dit bijna samen met de verdeling van hele eukaryotische cellen gebeurt, wordt de splitsing van één eukaryotische cel in twee genoemd cytokinese.

Bedenk dat het DNA van een bacterie niet in een kern is verpakt, maar in het cytoplasma zit in een reeks losjes georganiseerde strengen.

Als voorbereiding op binaire splijting verlengt de gehele bacteriecel op een gecoördineerde manier, waarbij zowel de celwand als het cytoplasma uitgebreider worden. Terwijl dit gebeurt, begint de cel een volledig nieuwe kopie van zijn DNA (replicatie) te maken.

Divisie vindt plaats

De "lijn" waarlangs de bacterie zich zal delen, genaamd a tussenschot, vormt zich in het midden van de cel; de synthese van het septum is gebaseerd op een eiwit genaamd FtsZ.

Eerst lijkt het septum op een ring, maar dan duwt het zich een weg naar tegenovergestelde kanten van de cel, wat uiteindelijk leidt tot splijting en de vorming van twee dochterbacteriën.

Omdat binaire splijting resulteert in de vorming van twee hele, functionele organismen, zijn de generatietijden van bacteriën, die vaak in uren worden gegeven, meestal veel korter dan die van eukaryotische organismen, die meestal worden gemeten in maanden of jaren.

Verwant onderwerp: Resistentie tegen antibiotica