Inhoud
Zelfs vóór de komst van het vliegtuig in de vroege 20e eeuw, had de mensheid ernaar gestreefd de parachute te perfectioneren. Rudimentaire versies van deze levensreddende apparaten dateren uit minstens de 15e eeuw en Leonardo da Vinci. Met toepassingen variërend van recreatieve parachutespringen tot militaire gevechtsmissies, zijn parachutes tegenwoordig in verschillende vormen ontworpen voor specifieke doeleinden en instellingen; dienovereenkomstig werken deze op verwante maar verschillende manieren.
Parachute Basics
Alle parachutes zijn ontworpen voor één fundamenteel doel: de door zwaartekracht veroorzaakte val van een object - vaak een persoon, soms levenloze lading - door de lucht vertragen. Ze doen dit door gebruik te maken van atmosferische weerstand, een fysieke hoeveelheid die voor ingenieurs vaker een last is dan een zegen. Hoe groter de weerstand die door een parachute wordt gegenereerd, hoe langzamer een bepaald object dat aan die parachute is bevestigd, naar de aarde afdaalt. In een vacuüm zou een parachute waardeloos zijn omdat het geen luchtmoleculen zou hebben om tegen te "trekken".
Het grootste deel van de parachute wordt een baldakijn genoemd, die naar buiten ballonnen als de lading begint te vallen. De vorm van de luifels is de grootste bepalende factor voor het gedrag van parachutes.
Ronde parachutes
De eerste ronde parachutes waren rond wanneer ze plat waren, en dit maakte ze opmerkelijk onstabiel in actie omdat ze zich verzetten tegen het vormen van een koepelvorm; dit leidde tot een groot aantal dodelijke ongevallen. Later werkten door militair gebouwde ronde parachutes veel beter omdat ze parabolisch van vorm waren. Sommige ronde parachutes zijn niet bestuurbaar, dus ze reizen in overeenstemming met de heersende windomstandigheden. Bestuurbare ronde parachutes hebben echter gaten in de randen van hun baldakijnen, zodat hun passagiers een zekere mate van landingscontrole kunnen uitoefenen. Ronde parachutes worden vaak gebruikt bij medische missies en bij het droppen van militaire vracht.
Andere veel voorkomende ontwerpen
Voor vele doeleinden is de oorspronkelijke ronde of conische parachute vervangen door de ram-air, of parafoil, parachute. Dit type goot heeft een zelfopblazende luifel; als gevolg hiervan creëert het bij inzet een veel grotere weerstand tegen slepen dan een rond model en is de eindsnelheid ook langzamer. Bovendien geeft de langzamere afdaling de parachutist meer controle over de richting van de val.
Voor vliegers in vliegtuigen die met supersonische snelheden reizen, wat ertoe kan leiden dat de bovengenoemde parachutes uiteenvallen, zijn lint- of ringparachutes het aangewezen hulpmiddel. Deze hebben gaten ingebouwd in de kap om de druk te verminderen waaraan het materiaal wordt blootgesteld, maar deze gaten zijn niet zo groot dat de goot zelf niet effectief is als een veiligheidshulpmiddel.
Implementatie-apparaten
Veel moderne parachutes zijn sterk gemechaniseerd, met ontwerpen en functies die aangeven hoe de parachute werkt op de kritieke momenten wanneer en nadat de lading uit een vliegtuig wordt vrijgegeven. Bijvoorbeeld, een droguegeweer initieert de parachute-inzet door een projectiel af te vuren dat door een stijgbuis met de stijgbuis is verbonden, terwijl een tractorraket het object dat op de parachute is aangesloten uit het laadcompartiment van het vliegtuig haalt en het in de luchtstroom brengt. Ten slotte werpt een mortier een gepakte parachute als een enkele eenheid uit, waardoor het inzetproces snel en soepel wordt gestart.