Inhoud
- TL; DR (te lang; niet gelezen)
- Atoombommen versus waterstofbommen
- Eerste Blast-effecten
- Straling en neerslag
- Langetermijnmysteries
Thermonucleaire bommen, beter bekend als waterstofbommen, zijn het meest destructieve wapen dat ooit door het menselijk ras is gemaakt. Aangedreven door een combinatie van kernsplijting en kernfusie - hetzelfde proces dat de zon gebruikt om energie op te wekken - hebben deze bommen het vermogen om ongelooflijke hoeveelheden vernietiging te ontketenen. Tsaar Bomba, de grootste bom die ooit is getest, was een waterstofbom die binnen een straal van ongeveer 100 km ernstige vernietiging veroorzaakte. Ter vergelijking: de nucleaire bom die op Nagasaki, Japan viel, veroorzaakte vernietiging binnen een straal van ongeveer 8 km. Er is bevestigd dat slechts vijf landen waterstofbommen hebben gebouwd: de Verenigde Staten, Rusland, Frankrijk, China en het Verenigd Koninkrijk, maar recente claims van Noord-Korea suggereren dat een zesde land op de lijst staat. Internationale politieke spanning roept de vraag op: wat doet een waterstofbom?
TL; DR (te lang; niet gelezen)
Waterstofbommen werken als nucleaire bommen, zoals die die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn gevallen, alleen op een veel grotere schaal. Er zijn maar weinig waterstofbommen getest en de langetermijneffecten worden nog onderzocht - maar bewijsmateriaal op testlocaties voor waterstofbommen op Bikini Atoll en Novaya Zemlya suggereert dat na-effecten in het milieu tientallen jaren kunnen duren.
Atoombommen versus waterstofbommen
Alle kernwapens vertrouwen op het proces van kernsplijting, waarbij een atoom of kern in twee delen wordt gebroken, waardoor ongelooflijke hoeveelheden energie vrijkomen. Het kernverschil tussen atoombommen en waterstofbommen is specifiek dat deze laatste een combinatie van kernsplijting en kernfusie gebruiken - waarbij twee atomen onder dwang bij hoge temperaturen en drukken worden samengesmolten - om een exponentieel grotere explosie te produceren. Waterstofbommen zoals ze tegenwoordig zijn, zijn meertraps explosieven: ze gebruiken eigenlijk atoomsplitsingsbommen als de trigger om fusie te veroorzaken, dus het zijn in wezen twee bommen die op elkaar zijn gebouwd. Waterstofbommen zijn om deze reden een subklasse van atoombommen.
Eerste Blast-effecten
Wanneer een waterstofbom tot ontploffing komt, zijn de onmiddellijke effecten verwoestend: kijken in de algemene richting van de explosie kan tijdelijke of permanente blindheid veroorzaken, en het gebied in het midden van de explosie is in wezen verdampt. Terwijl de grond uiteenvalt, worden vuil en zand tot glas versmolten en creëert een enorme vuurbal de iconische 'paddestoelwolk' die bij kernwapens hoort. De kracht van de explosie zorgt ook voor een hersenschudding die bomen uit de grond scheurt, glas verbrijzelt en bakstenen en betonnen gebouwen mijlenver verwijderd van het explosiecentrum kan vernietigen.
Straling en neerslag
Na de eerste ontploffing zou de explosie van een waterstofbom radioactieve deeltjes in de lucht veroorzaken en rook veroorzaken die het plantenleven kan belemmeren dat afhankelijk is van zonlicht om te overleven. De radioactieve deeltjes verspreiden zich en vestigen zich over een periode van minuten of uren, mogelijk honderden kilometers gedragen door de wind - waardoor de lucht, het land en mogelijk water worden verontreinigd met stoffen die cellen in planten, dieren, vissen en mensen kunnen beschadigen. Dit kan gevaarlijke veranderingen in genen veroorzaken en mutaties veroorzaken die generaties lang schade kunnen toebrengen. Soortgelijke omstandigheden zijn waargenomen in het gebied rond de kernramp in Tsjernobyl. Tegelijkertijd, als nucleaire verontreinigingen water bereiken, kunnen vissen en andere populaties in zee leven schade oplopen of verontreinigingen door de voedselketen passeren.
Langetermijnmysteries
Veel van de langetermijneffecten van een waterstofbomexplosie zijn onbekend of worden nog steeds ontdekt, omdat onderzoek op de sites van veel waterstofbom-testlocaties ontbreekt. Het is echter bekend dat nucleaire besmetting door waterstofbommen kan aanhouden en de populaties tot 40 jaar nadelig kan beïnvloeden: 60 jaar na Amerikaanse tests op Bikini Atoll kunnen populaties die generaties op de eilanden hebben gewoond zich nog steeds niet vestigen uit angst voor ziekte en bestraalde grond die plaats maakt voor giftige gewassen. Rond Novaya Zemlya, waar de tsaar Bomba werd getest, bestaat de vrees dat nucleaire fall-out mogelijk de vispopulaties heeft aangetast die door Noorwegen en Canada worden betreden. Onderzoek naar de nawerkingen is aan de gang, maar langzaam.