Het bepalen van het polaire of niet-polaire karakter van een molecuul of verbinding is belangrijk bij het bepalen van het soort oplosmiddel dat wordt gebruikt om het op te lossen. Polaire verbindingen lossen alleen op in polaire oplosmiddelen en niet-polair in niet-polaire oplosmiddelen. Hoewel sommige moleculen zoals ethylalcohol oplossen in beide soorten oplosmiddelen, is de vorige uitspraak een goede vuistregel. Het bepalen van het polaire karakter van een verbinding gebruikt het concept van dipoolmomenten van bindingen en ruimtelijke geometrie van de verbinding.
Teken een Lewis-puntstructuur voor de gewenste verbinding. Identificeer elke regio met negatieve lading. Zones van negatieve lading bevinden zich in de bindingen en op de eenzame elektronenparen die in de verbinding aanwezig zijn.
Wijs een dipoolmoment toe aan elke binding van het molecuul. De grootte van de dipool hangt af van het verschil in de elektronegativiteiten van de twee atomen. Eenzame elektronenparen hebben een negatieve lading in de richting precies tegenovergesteld aan de kern van het atoom.
Converteer de Lewis-puntstructuur naar een ruimtelijke mol van het molecuul met bindingen die zich bevinden volgens de Valence Shell Electron Pair Repulsion (VSEPR) -theorie. Atomen met vier elektronenparen vormen een tetraëdrische oriëntatie, atomen met een dubbele binding zijn trigonale vlakke bindingen en drievoudige bindingmoleculen zijn lineair.
Bepaal de algehele dipool van de verbinding. Voeg elk dipoolmoment van elke binding toe om een algemeen dipoolmoment voor het molecuul te vormen. Symmetrie van de verbinding geeft aan of er een dipoolmoment is voor de verbinding. Als het molecuul symmetrisch is, is er geen dipool omdat de dipoolmomenten niet worden opgeheven.
Classificeer de verbinding als polair als er een algemeen dipoolmoment voor de verbinding bestaat en is niet-polair als er geen algemeen dipoolmoment bestaat.