Inhoud
Het satellietportret van een orkaan is onmiskenbaar: een machtige draaikolk van torenhoge wolken, met een duidelijk 'oog' als de hub. Deze gigantische, woeste stormen beginnen op lage breedtegraden, voortgestuwd door passaatwinden. De meeste van dergelijke tropische cyclonen vormen zich in verschillende broedgebieden in de westelijke en oostelijke Noordelijke Stille Oceaan, de westelijke Atlantische Oceaan, de Indische Oceaan en de westelijke Stille Zuidzee. Samen met "orkaan" - hun naam in Noord- en Midden-Amerika - worden ze afwisselend tyfoons, baguios en cyclonen genoemd. De woeste spiraal van hun winden, die voorbij 240 kilometer per uur (150 mph) kan razen, komt voort uit een samenvloeiing van krachten.
Drukgradiëntkracht
Wind is de beweging van lucht uit gebieden met een hogere naar lagere atmosferische druk. Een lagedrukcel wordt een cycloon genoemd, niet te verwarren met de regionale term voor orkanen in de Indische Oceaan. De tegenovergestelde situatie is de anticycloon, een hogedrukcel. Wind stroomt naar buiten langs een drukgradiënt van een anticycloon, naar binnen in een cycloon. Een orkaan is een cycloon met een bijzonder ernstige drukgradiënt, versterkt door warme oceaanwateren en de latente condensatie-energie.
Coriolis effect
Als de planeet stationair zou zijn, zou de wind naar gebieden van lage druk toe stromen - dat wil zeggen loodrecht op de lijnen van gemeenschappelijke druk die isobaren worden genoemd. De aarde roteert echter en die planetaire spin leidt de lucht weg van rechte paden. Deze rotatie-impact wordt het Coriolis-effect genoemd. Op het noordelijk halfrond worden winden naar rechts afgebogen; op het zuidelijk halfrond, aan de linkerkant. Bovenwinden spiraalsgewijs rond een lage, ruwweg evenwijdig aan isobaren - tegen de klok in op het noordelijk halfrond, met de klok mee in het zuiden. Het Coriolis-effect is vrijwel onbestaand langs de evenaar, en daarom vormen orkanen, ondanks hun tropische habitat, niet binnen een paar graden van dat mondiale middenrif, noch kruisen ze het: cellen onder lage druk worden daar direct "gevuld" door inkomende lucht, zonder de cyclonische werveling die de geboorte van een orkaan helpt.
Wrijvingseffecten
Dichter bij het aardoppervlak werkt een andere kracht echter om de luchtbeweging te wijzigen: wrijving. Lagere winden slepen tegen land of water en draaien daardoor strakker rond de laagte - een effect dat meestal wordt waargenomen binnen een hoogte van 5000 voet. De invloed kan worden geconceptualiseerd in termen van hoeken. Als de enige kracht die de luchtbeweging bepaalt de drukgradiënt zou zijn, zou de wind 90 graden naar isobaren stromen; alleen onder invloed van het Coriolis-effect zou het bij 0 graden stromen. Wrijving kromt de windhoek over isobaren tot ergens tussen 0 en 90 graden.
Orkaanstructuur
De hevigste winden van een orkaan zijn over het algemeen die die strak en snel rond het oog draaien. Dit zijn de stormen die door de drukgradiënt worden aangezogen en enorm worden versneld door de condenserende isobaren nabij het midden van de laag. Naarmate ze sterker worden, stimuleren de winden de verdamping van oppervlaktewateren; terwijl ze opwaarts condenseren, condenseert de waterdamp en geeft enorme hoeveelheden latente warmte-energie af. Dit voedt de orkaan en bouwt de torenhoge donderkoppen van de oogwand, waarin de kurkentrekker van de cycloon straalt. De gewelddadige oogwand steekt tienduizenden voeten in de lucht terwijl in de ogen van de orkaanlucht langzaam zinkt, de vorming van wolken ontmoedigt en de omstandigheden daar vreemd kalm blijven. Lucht draaide omhoog in de regenbanden en de oogwand drijft vervolgens naar buiten vanuit het midden.